Het werd toch ook een onhoudbare toestand? Vrachtwagens die vastliepen in een wirwar van wilde wingerd, de grote berenklauwplaag van 2002, bejaarden in verwarde toestand teruggevonden in overwoekerde steegjes, en in de wijken een toename van 670% van het verboden kapmesbezit.
U begrijpt het, ondergetekende staat pal achter het recente besluit van het gemeentebestuur om het onkruid weer op traditionele wijze te gaan bestrijden, dat wil zeggen met het oude, vertrouwde gif.
Een opmerkelijk aanvullend voorstel kwam van de fractie van Groen Links, die zich sterk maakte voor stadgenoten die er de voorkeur aan geven met nagelschaartjes en dunschillertjes tussen de stoeptegels te wroeten. Voordat de eerste gemeentelijke onkruidverdelgers arriveren, zouden deze principiële zelfwieders in de gelegenheid moeten worden gesteld één trottoirtegel groen te schilderen, om zo te markeren dat zij liever hun eigen boontjes doppen.
Groene tegels voor de voordeur van milieubewuste mensen, ik ben er voor!
Als dit idee navolging vindt, zie ik ongekende mogelijkheden. De openbare ruimte zal voortaan door individuele burgers benut worden voor het uitdragen van gezindte en overtuigingen: Haarlem wordt dan één groot fleurig mozaïek van stoeptegels. Weg met dat uniforme grijs! Leve de zelfprofilering!
Het volledige kleurenpalet staat (met dank aan Flexa) ter beschikking aan – ik doe een willekeurige greep – paddenklaarovers, bodybuilders, ontgoochelde D’66-ers, geheelonthouders, Harley-rijders, koorleden, corpsballen, leden van de Vereniging Vrienden van de Waarderpolder, etc.
Het gevoel van onveiligheid zal hier ten stede dalen tot nul. Want iedereen weet, als je in de penarie zit in een vreemde buurt, hoef je alleen maar even de vignetten en icoontjes op de grond te bekijken en met een beetje geluk kan je zo aankloppen bij een waarachtige geestverwant, iemand op jouw golflengte, een toekomstige vriend of bedgenoot misschien.
Haarlemmers, grijpt uw kwasten!