Volgens de vandaag gepubliceerde misdaadmonitor van het Algemeen Dagblad scoort Haarlem hoog met de zedendelicten. Na Amsterdam worden hier de meeste aanrandingen en verkrachtingen van heel Noord-Holland gepleegd.
Ik kijk uit het raam en monitor de straat. Dat het me niet eerder was opgevallen… Een been in een gehavende elastieken steunkous trappelt wanhopig onder een scrum van joelende straatschoffies, en even verderop klinkt het gekrijs van twee trimsters die van hun tandem zijn gesleurd door buurman Henk. Diens vrouw Leonie maakt video-opnames en zwaait spontaan als ze mijn persoontje gewaar wordt achter de vitrage.
Het is bij de wilde eenden af.
Want alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, laten ook de Haarlemse eenden zich niet onbetuigd.
En nu het goede nieuws: eendenvrouwtjes ondervinden soms steun uit onverwachte hoek. Toen ik vorig jaar langs de Schotersingel wandelde, zag ik hoe een jonge vrouw (zwart leren jack, zwart stekeltjeshaar) daar kiezelstenen in het water stond te keilen. Op zich al een ongewone aanblik, maar vooral de verbetenheid waarmee ze dat deed trok mijn aandacht.
Ze had het gemunt op een stuk of tien woerden die bezig waren met een gang-bang. Het vrouwtje kon het hoofd amper boven water houden onder de ongewenste attenties van het andere geslacht en dreigde een akelige verdrinkingsdood te sterven. De lustremmende werking van de neerplonzende projectielen was maar zeer beperkt en binnen de kortste keren kozen de woerden weer luid snaterend positie.
Toen de laatste steen was gezonken, keek de vrouw hulpeloos om zich heen. Even dacht ik dat ze zich te water zou storten om in een ultieme interventiepoging achter de parende eenden aan te crawlen, maar zo ver ging haar bekeringsijver uiteindelijk niet.
Ze raapte haar handtas op uit het gras, keek mij aan of ik ook zo’n woerd was en schreed waardig weg.
viribus unitis?
Met vereende eenden!