IKEA Haarlem is hot. De nieuwe vestiging hoopt op een half miljoen bezoekers per jaar en ligt tot dusver op schema.
Op de Oudeweg werd ik twee weken geleden op de fiets ingehaald door een buurvrouw. Na wat inleidende wegwerpteksten, helde ze gevaarlijk over naar mijn kant en zei samenzweerderig: “Ik ga naar IKEA. Je moet er toch een keer geweest zijn.”
Mijn eerste keer kwam een paar dagen later. We volgden de pijlen en kochten een kast en vijf extra schroefjes. Genoeg indrukken om een boek over te schrijven, maar vandaag zal ik me beperken tot de knasters.
De verzamelde kritische Raarlemmers: “WUH…KNASTERS?!”
Ik zal het even rustig uitleggen. Knasters zitten in een plastic netje, ze zijn hard, koel en glad. Ze zijn ongeveer zo groot als walnoten en gemaakt van massief steen.
De verzamelde kritische Raarlemmers: “Je bedoelt gewoon kiezelstenen !?!?!”
Niet zo voorbarig, jullie! Zo heten ze in het wild. Maar zodra ze in een netje in de winkel liggen zijn het ‘knasters’. Mijn vaste interieurontwerpster (onder meer bekend van het dumpen van vuilniszakken vol ondefinieerbare rommel in vergeten hoeken van het huis) wist tot mijn verbazing waar ze voor dienden: je legt de knasters bij wijze van decoratie in een glazen IKEA-schaal.
De verzamelde kritische Raarlemmers: “Dan ken je toch voor hetzelfde geld gewoon zelf een zootje van die stenen zoeken?
Nou, nou, nou… zo simpel is het niet. Knasters worden aan de kust van het eiland Öland geraapt door lokale ‘knästerjøtter’, vervolgens op de hand gewassen in Zweeds bronwater en ten slotte verpakt door speciaal opgeleide netwerkers.
Terwijl de vaste interieurontwerpster en ik even wegdroomden bij het vooruitzicht van een eigen knasterschaal op de salontafel, werden wij ruw opzijgezet door een jonge vrouw met stekeltjeshaar in een zwart jack, die vijf knasternetjes uit de bak griste.
Want ook voor de grootgebruiker zijn ze natuurlijk ideaal.
