Kikker en kikkers

Leven – zeg ik – je bent mooi,
Je had niet rijker kunnen zijn,
niet mieriger of meer bemereld,
niet kikkeriger of pittiger.
(Szymborska)

Een ontspannen wandeling door Middenduin, dat was de bedoeling. Na de hoofdingang linksom, dus eerst de heuvel op. Het was droog. Af en toe vielen er nog druppels van de takken, maar dat waren nakomertjes.

Ik zag iets bewegen op het bospad. Rap. Zo groot als een bromvlieg. Het hield stil en vermomde zich als een flintertje boomschors. Het bleek een minuscuul kikkertje en we konden niet raden wat het daar zocht, zo hoog boven de dichtstbijzijnde slootkant.

Ik zette het beestje op mij handpalm. Eerst deed hij een paar lome rekoefeningen, als om te laten zien dat hij echt een kikker was, met alle toebehoren – de kleinste kikkeroogjes, kikkerbilletjes en kikkerkuitjes die je je kunt denken. Nano-natuur. Toen we hem verwonderd bleven bestuderen en niet onmiddellijk overtuigd leken van zijn echtheid, demonstreerde hij ook nog een sprongetje van minstens twee centimeter, richting afgrond.

“Goh, knap dat je ‘m zag”, zei de huisdichteres (die wel nooit een natuurdichteres zal worden), nadat we hem hadden teruggezet in het gras. Hoewel, knap? Twee meter verderop zagen we nog zo’n hummeltje, en toen nog een en die had ook nog eens een heleboel vriendjes bij zich. Toen we er eenmaal op letten, zagen we ze ineens overal. Er waren gespikkelde, zwarte en bruine en allemaal voelden ze zo te zien dezelfde urgentie om grote kikkers te worden.

We begonnen te vrezen dat we er al ettelijke hadden geplet op dat korte stukje dat we nog geen weet hadden van de Grote Kikkertrek. De rest van de wandeling zetten we onze voeten neer of er punaises gestrooid waren. Zoals dat tegenwoordig heet, ‘best wel a-relaxed’.