Eerst waren er alleen die rare bruine vlekken op mijn bast. Nou ja, op mijn leeftijd maak je je niet zo snel sappel meer. Meestal gaat zoiets vanzelf weg. Roestbruin waren ze en na een paar dagen verdiepte de kleur zich. Soms begon zo’n vlek zomaar te bloeden; dat verontrustte me wél lichtelijk. Dan kwam er een grove, zwarte korst op, haast een soort schors. Maar ach, zelfs dat went na verloop van tijd, of je verdringt het.
Vlak na mijn 179e verjaardag was het ineens grondig mis. Ik spleet – lange verticale kloven op verschillende plekken. Een afschuwelijk gezicht! Gelukkig ging het allemaal heel snel. Illusies maak ik me niet meer, want inmiddels zit in alle wonden honingzwam. Het aftellen is begonnen voor mij. Het wachten is nu op de motorzaag.
Naar aanleiding van een artikel van Hein Flach in het Haarlems Dagblad, waarin staat dat meer dan de helft van de 1500 gemeentelijke paardekastanjes is aangetast door een geheimzinnige ziekte.