Afgelopen woensdag deed de Silezische Staats Opera Haarlem aan met Verdis Nabucco. ‘Staatscircus’ had ik bijna geschreven, want zo’n openluchtoptreden moet het natuurlijk niet hebben van ragfijne effecten.
HD-criticus Kees Huges (in een ongevaarlijke bui ditmaal) spreekt van een hoog ‘Efteling-gehalte’. En zo was het ook, voor zo ver ik dat kon beoordelen. Ik had niet gereserveerd en was tegen aanvangstijd naar de Grote Markt geslenterd om de sfeer te proeven en eventueel een kaartje te ritselen of een suppoost om te kopen.
De publieksruimte was grondig afgezet met zwart gaas. Door een kiertje spiedend, zag ik meer dan 1500 kleurige jacks op klapstoeltjes, veelal uitgerust met thermoskannen en een fors assortiment tupperware. Ik dreutelde wat rond, kreeg het benauwd van zoveel campingbraafheid en terwijl de ouverture aanzwol, besloot ik plaats te nemen op het terras van DORIA en bestelde een eenvoudig doch voedzaam biertje (om met Toonder te streken).
Het bleek een gouden ingeving: de muziek was op die plek redelijk te horen, ondanks wat ruis van die miezerige fonteintjes daar op de Markt. In de verte glitterden de operakostuums en de 1500 jacks zag je niet. Ik kon er genieten van de strapatsen die sommige zwartkijkers uithaalden om een glimp van het spektakel op te vangen. De sfeer was genoeglijk. Er waren voor de zekerheid een paar agenten in de buurt, wat de ongewone aanblik opleverde van vijf afgestapte, gehelmde scooterpikkies die hun voertuigen moeizaam richting Lepelstraat duwden en daarbij keken alsof de voettocht tot Babylon ging (dit tafereel viel helaas niet samen met het Slavenkoor).
Op het terras gaf men zich na een tijdje over aan de muziek. Bij de openstaande deuren boven DORIA zat een oudere Italiaanse dame te luisteren, als in haar eigen loge. Een matrone van de familie kennelijk – op kousenvoetjes, genietend van een glaasje witte wijn en met zo’n gezicht van: beseffen jullie nou eindelijk dat Italië de wereld meer gebracht heeft dan de pizza calzone en het catenaccio?
En Verdi zag dat het goed was.
(En ik ging na het eerste bedrijf tevreden naar huis)
Dag Marijas
Bij toeval kwam ik op het Raarlems Kladblad terecht. Erg veel plezier om gehad. Ben blij dat je je ditmaal niet aan mij hebt hoeven ergeren als bij die vreselijke Amerikaanse organist. Maar soms moet de zweep er over. Dat je daar geen vrienden mee maakt zal mij driewerf wordt wezen. Je moet (niet alleen) als recensent altijd je geloofwaardigheid behouden. Desnoods met het risico vijanden te krijgen.Mocht je ooit mijn verzuurd gezicht herkennen in de Bavo spreek mij dan gerust aan. Een vent met een kalend hoofd en zijn naar beneden vertrokken mondhoeken verscholen achter een grijze baard. Ik tracteer je dan als nog graag op een glas witte wijn(of iets anders).
Groet, Kees Huges
Fijn dat je het leuk opvat. Ik zal alle verzuurde gezichten aanspreken volgende keer!