Kort Lontje

Beminnelijk, makkelijk in de omgang, mijzelf en anderen niet tot last, verdraagzaam, bescheiden, een vriendelijk woord voor iedereen – hoeveel Nederlanders zijn zoals ik? Alleen, de laatste week ben ik al twee keer uit mijn rol gevallen. Eerst door die vervloekte jassentrekker van het GVB en gisteren ging ik weer over de rooie. En wederom waren mijn antagonisten van die hesjesdragers van het OV.

Het begon op station RAI. 18.45 uur en ik moest om acht uur in Haarlem zijn. Geen centje pijn, zou je denken. Edoch, edoch, het info-bord, dat had aangegeven dat om 18.48 uur een metro zou komen, floept uit. Dan stopt een trein die volgens de omroeper ‘niet is bestemd voor passagiers’. Het bord floept weer aan: de volgende staat aangekondigd voor 19.03, en dat tijdstip verspringt via 19.05 en 19.07 naar 19.10 uur. Daar is ie. De laatste trein die ik op Sloterdijk kan halen zonder te laat te komen, gaat om 19.26 uur. Kiele kiele, maar we maken goede vorderingen.

Postjesweg (19.18), Van Galenstraat (19.20), Vlugtlaan (19.22) en bij A’dam Sloterdijk heb ik nog twee minuten. “Hij staat er al!” roept een donkere jongen in trainingspak, die evenals ik met doodsverachting de trap af stuift. Rechtsaf is een trap naar perron 7. Zo ook vandaag, alleen is hij nu afgezet door hoge hekken waaraan een kluwen hangsloten …uh, hangt. Onvermurwbare hangsloten, ook dat nog.

Wij vloeken synchroon en spurten naar de andere trap – een sprint van honderd meter – extra! Bovenaan de trap staan zes blauwe hesjes in slagorde. “Kaartcontrole, kaartjes alstublieft!” Ik wapper met mijn jaartrajectkaart (winkelwaarde €1300) en als ik halverwege de trap ben, zie ik die trein ontsnappen.

Die jongen in trainingspak heeft ‘m ook gemist en we luchten ons hart bij de hesjes. Laaiend: primaire geslachtkenmerken, terminale aandoeningen, lichamelijke en verstandelijke handicaps ontsieren het taalgebruik. Dan wijst er een naar een man in uniform, die in de stationshal staat. “Als u het er niet mee eens bent, moet u bij hem wezen.”

TEAMLEIDER staat er op zijn badge. Terwijl ik nader, bladert hij in gedachten al in zijn cursusboek ‘Omgaan met agressieve passagiers’.

“Welke achterlijke verzint het die trap daar af te sluiten, zodat vier mensen hun trein missen?”
“Meneer, we hebben vandaag extra kaartcontrole…”
“Dan hebben we het over hetzelfde! Waarom zet u niet twee van die gasten dáár in plaats van zes hier? Zodat wij gewoon naar beneden kunnen?”
“Meneer, dat is een keuze.”
“Een keuze? Mag ik weten van wie? En wanneer dringt het eens tot die kut-NS door dat zij er voor de reizigers zijn en niet omgekeerd??”
“U moet ook zorgen dat u ruim op tijd…”
“…..”

Nou ja, ik vertel het zoals het ging. Er volgde geen moment van genoegdoening of triomf. Terug op spoor 7 luisterde ik nog vijfentwintig minuten naar het infotainment van de vaste NS-hoorspelkern, met mededelingen over onbeheerde pakketjes, zakkenrollers op het station, het staken van de kaartverkoop in de trein per 1 oktober en wat dies meer zij. Tandenknarsend.

De trein van 19.46 uur had vijf minuten vertraging.