(On)geluk

Negentig procent van alle Nederlanders beschouwt zich als tamelijk gelukkig – gelukkig zoekt het CBS dat soort zaken voor ons uit – en na vanmiddag lijkt dat hoge percentage mij zeer aannemelijk.

Rond 15.40 uur stopte mijn trein ergens voorbij Halfweg. Een ongeluk bij Spaarnwoude, sijpelde het na verloop van tijd door. Geen verkeer naar Haarlem meer; de trein reed na een stief kwartiertje terug naar de overweg bij Halfweg, waar de liefhebbers er uit mochten. Zo’n stuk of tachtig passagiers maakten daarvan gebruik. De meesten zo rond de twintig en de stemming was uitstekend.

Misschien zelfs beter dan voordien: de mobieltjes werden extra innig geknuffeld en men begon onmiddellijk met het inslijpen van de teksten van deze real life soap. “We blijven gewoon ademen, hoor!” / “Maak je geen zorgen, meid, het is helemaal goed!” / “Ach, dan hebben we morgen tenminste een verhaal te vertellen…” / “Ja, we hebben hier even een probleempje…”

De zon scheen gul en ik besloot die vijf à zes kilometer naar Haarlem te wandelen, in plaats van met de bel-babes en bel-boys in een overladen bel-bus te gaan zitten. Er loopt evenwijdig aan de rails een mooi pad door de polder en het volgende uur was een feest voor de zintuigen: knoerten van paarden in het weiland, kibbelende pony’s die elkaar achtervolgden, ligfietsers, een soepel meisje op skates, vliegtuigen zo laag dat Van der Sar ze met een zweefduik aan zou kunnen tikken, reigers, roeiers, een ruiter en steeds geduldig in de verte de Bavo. Alleen een ijscomannetje ontbrak.

Bij station Spaarnwoude stond de lange trein uit Maastricht. Intact. Er was iemand voor gesprongen en ik dacht, terwijl ik een riedeltje Scarlatti neuriede,

Zou hij het ook gedaan hebben als hij eerst dezelfde wandeling gemaakt had als ik?

Zou hij nog zijn opgebeld door een enquxc3xaateur van het CBS?

En ik neuriede door. Ik zit bij de goede 90% en het was een mooie dag.

(Al voelde het vreemd om vanavond weer met de trein over die net schoon geschraapte rails naar Amsterdam te rijden.)