Jeugdzorg ahoi

‘Zwartepieten met de jeugdzorg’ luidt de kop boven een interview in het Haarlems Dagblad, waarin een gezinsvoogd van de Stichting Gereformeerd Jeugdwelzijn uitlegt hoeveel zorgen jeugdzorgers hebben. En dan ook nog al die media-aandacht…

Elders in dezelfde krant gaat het over het ‘Aanvalsplan Wachtlijsten Jeugdzorg’ van GS Noord-Holland en het ‘Deltaplan Gezinsvoogdij’ van het Bureau Jeugdzorg Noord-Holland.

Aanvalsplan? Deltaplan?

Soms word je kwaad, soms word je somber en nooit krijg je na het lezen van dergelijke stukken het gevoel dat je er meer van begrijpt dan voorheen; of dat de hulpverleners zelf werkelijk een ontsnapping wensen uit hun geïnstitutionaliseerde onmacht en het dolgedraaide systeem.

Het toeval wilde dat pal naast het verhaal over de wachtlijsten deze foto stond (hij is van Ed van Zoonen).

Bij IJmuiden zwemt al een tijdje een zeehond rond met een zendertje op zijn kop. Het werkt niet meer, wel blijven er algen en wierslierten aan haken. (Meer informatie op de site van Pieterburen)

Reddingsbrigade noch Dierenambulance kan het beest vangen (“Hij ziet er prima uit”, aldus een medewerker), maar Lenie ‘t Hart maakt zich ongerust, want “wij kunnen zien of een zeehond vrolijk is. Dit is geen vrolijke zeehond.”

De associatie was voor mij onontkoombaar: ik moest gelijk denken aan die door hun ouders geknakte en verwaarloosde kinderen. Bij de intake krijgen ze een zendertje opgeplakt en dan laten we ze dobberen. Hoewel de kinderen steeds meer rottigheid met zich meeslepen, komen de noodsignalen niet meer door. En de betrokken instanties hebben het intussen vooral druk met hun PR.