Een man fietst om half twee ‘s nachts door de binnenstad. Hij belt om vier jongens te kunnen passeren die op straat lopen. Vergissing! Ze schoppen hem van zijn fiets. Even is hij groggy en als hij bijkomt mist hij zijn tas. Aan het stuur hangt nog wel het plastic zakje met een broodje shoarma.
Kiele kiele of zo’n voorval nieuwswaarde genoeg heeft voor de lokale sufferdjes. Vijf marginale regeltjes? So it goes, denk je als lezer. Snel door naar de sudoku of de sportuitslagen.
Alleen deze keer was het een vriend die tegen de grond smakte en zijn ribben kneusde. Als hij de volgende dag met ons aan tafel zit, ziet hij er bleek en aangedaan uit. Hij is zichzelf niet. Anderhalf uur op het bureau geweest voor de aangifte; de mooie leren tas had hij al twintig jaar; de aantekeningen van een paar werkdagen zijn verloren.
Hij beweegt zich stram als een bejaarde. Het doet pijn om te zien hoe hij vroeger dan gewoonlijk opstaat om naar huis te gaan.
Er is geen signalement, geen beloning voor getuigen, geen moraal. Zulke dingen gebeuren in iedere stad tien keer per week. Soms halen ze wel de krant en soms ook niet.
julius caesar beloofde een paar boefjes die hem gijzelden au large de rhodos dat hij ze na betaling van losgeld en vrijlating zou opsporen en kruisigen. hij hield woord. soms zou ik …enfin 😕
Gisteren in de Wolkskrant Remco Campert schreef een van zijn beste stuken, iets die op het eerste gezicht ver weg van dit onderwerp mikt maar eigenlijk vind ik het ook klopen met het gevoel van machteloos boosheid .
Nu ken ik maar één man die ‘s nachts op een fiets door de stad rijdt en een oude leren tas bij zich heeft waar werk in zit … het zal toch niet!
eh…Buijs, Laat eenvoudige mensen ook meegenieten van jouw prachtige zinnen. ‘au large de rhodos’ zal wel frans zijn ,waarschijnlijk hoor ik te weten wat je bedoeld maar je kunt toch tussen haakjes ook mij informeren? Of misschien een tip voor de redacteur?