Plaatsvervangende schaamte kennen we allemaal. Sinds woensdagochtend ken ik ook plaatsvervangende rijkdom. Ik liep naar mij tandarts, die aan de Hoge Duin en Daalseweg woont – de aanloop naar het Kopje van Bloemendaal.
Het was een uur of tien. Fris en helder. Crisp. Links het uitzicht over de duinen, rechts sluimerden de villa’s. Ik kon ze in alle rust bekijken. De menselijke bewoners vertoonden zich niet, alleen een rode kater maakte zijn spritz-rondje. Villa’s met erkers, vijvers, snoeperige theehuisjes en ijdele torentjes. En ineens verheugde ik me dat ze daar zolang ik me herinner al staan in hun bedaagde voornaamheid. Op loopafstand. Dat die grandeur nooit is verwoest in een oplaaiende burgeroorlog of opgeofferd aan een heftig gelijkheidsideaal.
Ik hoef zelf geen villa (als iemand er toevallig eentje over heeft, is het een ander verhaal), maar toen de tandarts ziek bleek, heb ik puur voor mijn genoegen nog een paar feestelijke slingers gemaakt door dat verlaten decor. Kwam ik nog een douairière in tweedrok tegen die vijf nuffige schoothondjes uitliet? Nee, maar verder was alles volmaakt. Na enige omzwervingen kwam ik uit bij Thijsse’s Hof en voor ik er erg in had was ik bij de Kleverlaan, waar de echte, vulgaire wereld weer begint.
Ook niks mis mee, denk je op zo’n dag.
Als een tandarts ziek blijkt te zijn, geeft mij het zelfde gevoel dat ik vroeger had op school als op het mededelingenbord stond dat een leraar ziek was. 😉 😉
Leuke website trouwens. Reinier
Je had tandarts moeten worden. :-B