Ga naar de inhoud

Met de politie

Telefoon. Ik zeg mijn naam.

-Met de politie. Gaat alles goed met u?

Verblufte stilte. Zo vaak bellen ze me niet woensdagavond laat. Ik ben geen bekende van de politie.

-Tja, wat zal ik zeggen…?
-Dit is de politie. Menéér, gaat alles goed met u?
-Is dit een grap?

Vorige week stond er een twee minuten durende Chinese monoloog op mijn antwoordapparaat.

-Nee, dit is de PO-LI-TIE.

In de dan volgende stilte hoor ik seconden wegtikken, als bloeddruppels op een badkamertegel. Ik aarzel nog steeds.

-Er is 112 gebeld vanuit het vakantiehuisje van uw moeder in Doorn. Met de vaste lijn. Ze hebben ook haar pasje gebruikt. Is alles goed met u?
-Zoekt u mijn moeder?
-Nee, die hebben we al gebeld. Wij willen van ú weten of ú in dat huisje bent geweest.
-Nee. Dus met mijn moeder is niks aan de hand? Die is in Haarlem?

Deze irrelevante vraag negeert de speurder.

-Kent u nog iemand anders die daar kan zijn geweest?

Hij lijkt het mij kwalijk te nemen dat ik het antwoord schuldig blijf, stelt mij eindelijk gerust en breekt het gesprek af.

Van mijn moeder hoor ik de volgende dag dat de agenten dat huisje later nog zijn binnengegaan en niks ongewoons hebben aantroffen; de opheldering van het 112-mysterie laat nog op zich wachten.

Tussenrapport van de politie Doorn:

Motivatie: 9.5
Conversatietechniek: 3.2
Inlevingsvermogen: 2.8
Recherchewerk: nog niet afgerond

 

2 reacties op “Met de politie”

  1. Je kunt ook niet teveel verwachten van de politie; met een te hoge opleiding wor’ je niet aangenomen…. 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *