De vragen die mensen elkaar stellen…
‘Hé, gast, zit je te schijten of zo?’ toeterde iemand vorige week door de coupé toen het even duurde voor zijn telefoontje werd beantwoord.
Zo’n vraag kan mij danig bezighouden. Niet vanwege het mogelijke antwoord, maar de formulering ervan. Wat zijn de sociale en intermenselijke achtergronden? Welke diepere roerselen liggen er eventueel aan ten grondslag en hoe kan je die effectief bestrijden zonder met de wet in aanvaring te komen?
Vanmiddag hoorde ik weer zoiets. Ditmaal geen onfatsoen of onwellevendheid. Vraag me niet wat het wel was… Ik vraag het aan jullie.
De huisdichteres en ik hadden besloten dit weekend zowel koel- als provisiekast leeg te eten en het paasweekendboodschappengebeuren aan ons voorbij te laten gaan. We wilden een frisse neus (zie rechts) en zo geschiedde.
Halverwege onze wandeling naar Parnassia voor een verfrissing. Bij de kassa sta ik achter een keurige jonge vrouw; ze rekent vlot af, aarzelt even en zegt tegen de caissière: “Oh ja, kunt u me uitleggen hoe ik hiervandaan bij het strand kom?”
Het strand. Het Noordzeestrand, zal ze toch wel bedoelen en de Noordzee, ja… die zien we toch duidelijk liggen vanuit het raam (dat is het water waar dat schip in vaart). Ze krijgt keurig antwoord: “Ja, dan moet u hier links, door het hek – ziet u, daar – en daarna rechtsaf een stukje met het pad meelopen naar beneden en dan komt u vanzelf op het strand.”
Zonder een spoor van ironie. Er was geen ironie.
De antwoorden die mensen elkaar geven…
P.S. Gespot bij Parnassia: Cees
Onrust.
Vandaag even naar Parnassia gegaan. Niks uitwaaien maar gewoon even naar de plek waar je even gedroomd hebt van … samen.
Redacteur met dichteres hadden gelopen van ‘t Wed naar ‘t strand in de helft van de tijd die op de bordjes aangegeven staat. Te snel gelopen? Nog wel genoten onderweg? “Kom je even wat drinken met ons?”, was de uitnodiging, maar nee, Cees heeft onrust: “Nee, nee, nog heel wat te doen…” De antwoorden die mensen elkaar geven …
Ehm.