Startloper (Radafette)

Onwennig kijkt hij om zich heen. Een stadion vol, dat zijn wel erg veel mensen. Echt op zijn gemak voelt hij zich niet, gewend als hij is aan zijn vaste stek langs de zijlijn, vanwaar hij zich van tijd tot tijd -maar nooit voor lang- met geheven vingertje in het gewoel mengt: “Lettertje vergeten!” “Zwoor? Zwoer!”, om vervolgens schielijk zijn klapstoeltje weer op te zoeken.

Het lag voor de hand dat de redacteur van het RD, hoewel ogenschijnlijk de vriendelijkheid zelve, zon op zoete wraak. Ooit heeft hij, na een wel erg rake opmerking, gedreigd met een IP-ban, maar dat zou -behalve de betrokkene- niemand opvallen. Nee, het voltrekken van de wraakoefening diende in het openbaar te geschieden. Onder het meedogenloze licht van de schijnwerpers.

Van schijnwerpers naar een stadion is een klein stapje, en voor langeafstandsloper Marius was ook de keuze van de discipline eenvoudig: een mix van estafette en marathon, die ongetwijfeld als de ‘Raarlemse combinatie’ in de atletiekboeken terecht zal komen.

Vandaar vandaag geen klapstoeltje, maar een stokje. De redacteur heeft zijn letterpeuterende kwelgeest tot startloper benoemd in een evenement, waarvan slechts de eerste vierhonderd meter vastliggen: een rondje door het stadion. Daarna moet de loper zelf op zoek naar iemand om het estafettestokje aan door te geven.

Al dagen spoken twee angstige gedachten door het hoofd van de startloper: “Geen valse start, in ‘s hemelsnaam geen valse start…”, en: “Wat er ook gebeurt, niet het stokje laten vallen!”. Voor alle zekerheid zitten zijn handen onder de Boebkalijm. (Dat het hier een gelegenheidsatleet betreft, blijkt ook uit het feit dat hij over zichzelf voortdurend in de derde persoon spreekt, waar echte sporters dat steevast in de tweede persoon plegen te doen.)

Beng! Zo’n startschot is een regelrechte aanslag op je trommelvliezen, maar nu het eenmaal geklonken heeft, is de gevreesde valse start tenminste van de baan. Nu de loper zelf nog… ‘De blik op oneindig’ blijkt bij een rondje alras niet zo’n handige strategie, zodat hij halverwege onvrijwillig verkoeling vindt in de waterbak van de steeplechase. Na vierhonderd zware meters ontwaart hij Pip, die de volgende etappe voor haar rekening zal nemen. Met haar belanden we in de regionen van de echte sporters – ze heeft zelfs Olympische aspiraties, al zal daarvoor wel eerst ‘uitslapen’ tot demonstratiesport moeten worden uitgeroepen.

Uitpuffend op zijn vertrouwde klapstoeltje ziet de startloper de dappere Pip aan de einder verdwijnen…

Joost is trematoloog en diakritisch lezer van het RaDa