In Christopher Hope’s roman Darkest England arriveert een bosjesman uit Zuid-Afrika op Heathrow Airport. Hij is afgevaardigd door zijn stam, die zich in Buckingham Palace wil beroepen op een half vergane, door koningin Victoria ondertekende orkonde, die hun jachtvergunning tot in lengte van dagen waarborgt.
De eerste Engelsen waar hij op stuit, zijn voetbalhooligans opweg naar een confrontatie met de aartsrivaal. De bosjesman verbaast zich overhet bestaan van zulke primitieve bendes in het hart van de westerse beschaving:de grof beschilderde gezichten, naakte bovenlijven slechts gehuld in een Union Jack, de rauwe strijdliederen, bierblikjes als enige zichtbare wapens …
Dan was het hier in de stad vanmiddag rond een uur of een maar een lauwe bedoening. Op de Grote Markt stonden tribunes opgesteld, maar dat wasvoor een fanfareconcours. De straten waar ik doorliep, rilden niet bepaald van de WK-koorts en mijn eigen straat was zelfs geheel oranjevrij.
Na de 1-0 overwinning steeg geen vreugderumoer op, alleen werd ergens in een achtertuin drie keer op een toeter geblazen.
“De buurt gaat hard achteruit”, stelde mijn vriend droogjes vast en we zapten naar Roland Garros.
Het begin van je verhaal doet me denken aan de waar gebeurde geschiedenis van Princess Caraboo. De mooie vrouw dook exotisch gekleed op in Knole Park (Gloucestershire) en sprak een onbekende taal. Een welgestelde familie ontfermde zich over haar. Een tolk ontfutselde haar dat zij Caraboo heette en prinses was van het eiland Javasu. Ze leefde in luxe totdat de waarheid aan het licht kwam: de vrouw was in werkelijkheid Mary Baker, een bediende.
(www.museumofhoaxes.com/pcaraboo.html)
Ik krijg er alleen geen bruggetje naar voetbal in…
(Al kaas getrokken?)
En dat lijkt weer op die natte, ‘briljante’ pianist die ze vorig jaar in Engeland vonden.
Nee, nog geen kaas – vandaag een lange dag. Ik houd jullie op de hoogte.