Op de hoek Kruisweg / Bolwerk priemde ik mijn wijsvinger op het knopje van het stoplicht en wachtte. In de vakantie fiets ik niet door rood. Er sloten twee fietsers achter mij aan. Het voelde overdreven braaf, want er was amper verkeer.
Het licht versprong en ons groepje zette zich in beweging. Na vier meter werd ik gedwongen tot een noodstop: er kwam een paar ton geel en groen van Connexxion aandenderen. De chauffeur schatte correct in dat er nog vijf centimeter speling zat tussen zijn bumper en mijn voorwiel en scheurde de bocht om.
Na honderd meter hield hij stil. Ik ook. Ik hief de handen ten hemel om mijn verbazing / verontwaardiging / schrik uit te drukken. De deuren van de bus schoven nijdig open.
Hij was mij voor:
“WATMOETJENOU ALSHETGROENIS?
WATMOETJENOU ALSHETGROENIS?”
Grammaticaal niet fraai, maar zijn woede was echt.
“Meneer, het spijt me, MIJN licht was OOK groen.”
Hij staarde me aan. Hij frummelde wat aan zijn zonnebril. En hij geloofde me.
Met een knikje sloot hij de deuren. Even onbevredigd als ik. Zo heb je een vijand, zo heb je niks…
**********
Het was een dag van strijdige waarnemingen. In Macbeth zit een scène waarin Macbeth plaats moet nemen aan de feestdis, maar geen vrije stoel ziet (daar zit de geest van de in zijn opdracht vermoorde Banquo). Gisteren maakte ik het omgekeerde mee, bij een voorstelling van Orfeo ed Euridice in de Lichtfabriek. Tijdens het eerste bedrijf moest het publiek ofwel staan, of op houten banken zitten. De zitplaatsen waren schaars.
Tussen mij en het meisje naast mij op de bank was nog ruimte voor een maatje 38.
Een vrouw van meer dan gemiddelde struisheid naderde: “Is hier nog plaats?”
Nog voor ik een zuinig mondje kon trekken, wenkte ze haar vriendin. Ah, het waren er twee…
“We kunnen het altijd even proberen,” suggereerde ik quasi-diplomatiek.
Dat was aanmoediging genoeg. PLOF!!!!
Onze dijen waren ineens erg intiem. Veel te intiem. En dan moest die vriendin er ook nog naast. Het duurde een paar tellen en toen had ze het verwerkt.
“Gerda, ik geloof dat ik daarginds toch ook nog een bankje zie.”
Ik sprak haar niet tegen.
Dat is grappig – ik heb zaterdag geprobeerd die opera te bezoeken, maar de wachtlijst kwam niet aan mij toe. Misschien maar beter…Was het mooi, eigenlijk?
Hoi Marius,
Jij schrijft in een zeer verdienstelijk stukje: In Macbeth zit een scxc3xa8ne waarin Macbeth plaats moet nemen aan de feestdis, maar geen vrije stoel ziet (daar zit de geest van de door hem vermoorde koning Duncan).
Foei Collega, het betreft hier de geest van Banquo. Hij (Banquo) is even dood als Duncan, maar hij fluit astraal nog een partijtje mee.
@Oei, de geest van Bram! En je hebt natuurlijk gelijk. Ik zal het stukje haastig repareren en bij wijze van penitentie (ik ben de naam anglist onwaardig!) je reactie laten staan.
I drink to the general joy o’the whole table
And to our dear friend Banquo, whom we dearly miss. Would he were here!
(Re-enter ghost)
Avaunt! And quit my sight!let the earth hide thee!
Thy bones are marrowless, thy blood is cold;
Thou hast no speculation in those eyes
Which thou dost glare with!
@Gerrie: Jammer! De opera was mooi en levendig, alleen moest Orfeo (Maurits Musch) playbacken wegens een keelontsteking. Zijn rol werd goed gezongen door Elsbeth Gerritsen, maar een dompertje was het wel. En voor M.M. natuurlijk een drama.