‘Wanker!‘ flitst het door het hoofd van de hoofdpersoon in een boek van Nick Hornby, wanneer hij een kalende dertiger langs ziet skaten in zilverkleurige legging.
Onmiddellijk vraagt hij zich af waarom zo’n afkeurende reactie zich aandient, waarom hij niet denkt, goh, zie je die sportieve jongensachtige man, die is goed bezig! Die zit te niet te verkazen voor de TV, hij geniet van de tintelende buitenlucht en accentueert zijn afgetrainde figuur met een gedurfd, eigentijds pak.
Ik drentel en dreutel momenteel een paar dagen door Drenthe, met alle gevolgen van dien.
Zo kan ik niet opzoeken of dat boek High Fidelity was of About a Boy.
Zo lees ik ‘s ochtends de Telegraaf ipv de Grote Broer het Haarlems Dagblad; daardoor weet ik nu dat twee van de drie Nederlanders na de vakantie blij zijn de draad weer op te pakken, dat ze hun eigen bed het meest missen, gevolgd door de eigen PC; en dat de grootste ergernis bij terugkeer de toename van het onkruid in de tuin is.
En belangrijker: zo staat de wanker-denker in mij vrijwel op non-actief hier op de heide. Dat scheelt op dagbasis al gauw een stuk of tien ontsnapte ‘oenen/eikels/sukkels/loezers’ (en dan reken ik irritatiebronnen als Haarlem Jazz en de ontgroening van In-Holland niet eens mee).
Gisteren waren we in de diergaarde van Emmen, met de fantastische vlindertuin.
Ik bezag het sprookjesachtige gefladder minutenlang met open mond.
En wie mij een wanker wilde noemen, mocht gerust zijn gaan.
Everybody is somebody’s wanker.
Ja, daar moeten leuke psychologische experimenten mee te doen zijn; groepen van twintig, iedereen moet vier wankers kiezen en dan kijken hoeveel ‘stelletjes’ er zijn met wederzijdse afkeer, etc.