Doodskreten worden graag gehoord* blijft in zijn dubbelzinnigheid mijn favoriete boektitel, maar vandaag in de metro ondervond die serieuze concurrentie.
Bij station Vlugtlaan kwam er een degelijk uitziende man naast mij zitten, die zonder dralen een kloek boek op zijn knieën opensloeg. Noem het een afwijking, ik kan me dan niet beheersen en moet zien wat het is.
In dit geval viel mijn schuinse blik slechts op lange reeksen ideogrammen, af en toe onderbroken door conjugation of irregular verbs en soortgelijke grammaticale termen.
De man keek niet op of om; hij hield zijn ogen op de pagina’s gevestigd met oosterse concentratie. Aan omslaan deed hij niet – maar er stonden dan ook héél veel priegelige karakters op die twee bladzijden. Wat een ijver om acht uur ‘s ochtends!
Bij WTC klapte hij het boek krachtig dicht en kon ik eindelijk de voorkant zien:
“Wat een geweldige titel!” zei ik spontaan. Hij keek mij even strak aan; zijn ogen fonkelden als twee bakjes bedorven kleefrijst. Nog eer ik hem kon vragen of er ook een zusterdeel bestond (Japanese for the idle rich, 1200 pagina’s) was hij al uitgestapt.
Hij had zeker haast.
* Het prozadebuut van de huisdichteres (1988), helaas niet meer verkrijgbaar bij de betere boekhandel.