Ga naar de inhoud

Vertrouwen

Ze is blond, gebruind en bepoederd. Knap op een weinig aantrekkelijke manier. Ongeveer vijfentwintig. En ze kan praten! Tegen haar mobieltje, in een drukke trein. Ook aan mijn kant van het gangpad komt ze goed door.

‘Nee, ik zit niet te eten. Ik zou JOU wel willen eten!’

Na deze luidruchtige binnenkomer daalt het volume tot aanvaardbaar. Ik kan mijn aandacht bij mijn boek houden tot haar volgende stemverheffing.

‘Wat doe je nou in één keer weer DOWN?! … Wél! Ik wéét het, je wou WEL iets zeggen! … Ik pak de trein zó weer terug, hoor! Jeee-sus! Ik kom wel terug…

Een relatie gaat over VERTROUWEN… Als er geen vertrouwen is weet ik het ook niet meer… Godverdomme, je BLIJFT het herhalen! Je BLIJFT het herhalen!

JIJ denkt zo! IK hou van je. Ik vertrouw jou, schatje…

Ik ga nu GEWOON naar mijn vriendin, zeg ik je. Wat moet ik dán doen dat je me wel wil geloven? Jij gelooft me NOOIT, jongen… Ik kan da’ toch hier niet gaan zeggen, schatje…

Ik HEB niks voor je te verbergen…. JIJ bent in de war! Nee, met je afgelopen ex, niet met je ex dáárvoor…

Ach, laat ook maar, jongen. Ik kan lullen wat ik wil… Ik stap wel uit.’

We zijn bij Amstel. Een hele coupé vol onvrijwillige relatietherapeuten blijft onvoldaan achter.


2 reacties op “Vertrouwen”

  1. Grote Broer, wat zou het RaDa zijn zonder Hem?
    (En op dagen dat hij me een fietstochtje door het noodweer naar de gemeenteraadsvergadering bespaart, zoals afgelopen donderdag, ben ik Hem extra erkentelijk)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *