Kruipdoorsluipdoor

“Fietsen achterlaten, overjassen en gebreide truien uit, schoudervulling idem dito, alle zakken legen, diep uitademen en de horloges gelijk zetten”, klonk het bars. (Waar dat laatste commando in ons geval op sloeg weet ik niet, maar mensen doen dat vaker met die horloges alvorens zich in het ongewisse te storten.)

In molliger gezelschap had ik niet eens over deze vermetele onderneming gepiekerd, maar met dit elitecorps was de doorsteek vanaf de Nassaulaan een vastberaden poging waard. Onze rijzige expeditieleider Chiel Neugs had de hachelijke passage zelfs al eens eerder volbracht. Hij boezemde vertrouwen in zoals hij daar stond: het beenderenstelsel slechts bedekt met een symbolisch vliesje opperhuid, de ogen hol; alleen zijn haardos zorgde voor enig volume.

Van de huisdichteres is geen grammetje af te sonjabakkeren en mijn eigen persoontje valt na 600 zenuwslopende RaDa deadlines eveneens in de categorie vleesloos. Naar café El en Ben zouden we deze maanloze nacht, en wel meteen!

Er was maar één optie: de Slagerspoort.

De huisdichteres wrong zich als eerste het duistere steegje in, wij wurmden ons achter haar nietige contouren aan. Al na enkele stappen zagen we ons genoopt mos, aanplakbiljetten en graffiti van de muren te bikken, om althans nog enige vordering te maken. De Zoetestraat leek plotseling heel ver weg, zo niet onbereikbaar.

Na luttele meters ( = een half uur) persten zeven woorden zich wanhopig naar buiten: “Ik zit klem! Shit, ik zit klem!”

Gepaard rijm, dat moest de huisdichteres wezen… Hadden we bij de briefing een foutieve inschatting gemaakt, of had zij uit voorzorg (in weerwil van onze verzekeringen dat je bij El en Ben kon poffen) haar dikmakende Internationale Reis- en kredietbrief in haar achterzak verstopt????

In de verte klonk gejammer, als van een jakhals…

Dit wordt misschien ooit een feuilleton (als ik klaar ben met het samenstellen van de Haarlemse canon) en in het andere geval snappen jullie het ook wel, beste Raarlemmers: die Slagerspoort is best wel smal.