Psalm in proza

Een weldoenster had Zweedse haring voor me in de koelkast gelegd. Zweedse haring! Door mannen als Ove, Kai, Magnus en Henrik (ja, ook Henrik!) verschalkt in de Sont of anders in het altijd verraderlijke Skagerrak, en na hun behouden terugkeer in de haven ingemaakt door Ingeborg, Dagmar en Britt met verse, handgeplukte kruiden van het eiland Öland.

Nóg een meevaller, er lag een Thaise peer in de fruitschaal en daarnaast een vriendelijke, rijpe kiwi uit het verre Nieuw Zeeland.

Eerst de krant pakken. Het Haarlems Dagblad had zowaar een vriendje meegebracht: op de mat lag ook een knisperige Telegraaf, volgeschreven door afgejakkerde, uit al hun poriën adrenaline lekkende journalisten, die het ganse etmaal (en zonder dat ik abonnee ben!) in binnen- en buitenland hadden gejaagd op het sappigste nieuws en licht verteerbare wetenswaardigheden.

En er stond een fijn recept voor stoofperenvlees in, zag ik, dat vóór publicatie door chef kok Ramon Beuk ongetwijfeld in alle denkbare varianten was uitgeprobeerd: vier uur stoven, zes uur stoven, mét verse gember en zonder, met wijn of toch maar rode port, … een, twee of drie kruidnageltjes? Dat wil ik straks maken, wist ik meteen! Al was het alleen maar om iets terug te kunnen doen voor die goeierd.

Onderwijl galmde de Nederlandse Bach Vereniging (nou ja, de CD…) over het lijden van Christus. Membra Jesu Nostri van Dietrich Buxtehude. Ouderwets lijden uitgesplitst naar zeven afzonderlijke lichaamsdelen – men denke er niet te licht over: Ad pedes – Ad Genua – Ad manus – Ad latus – Ad pectus – Ad cor – Ad faciem.

Vijf magnifieke solisten (van bas tot sopraan) vulden mijn zonnige huiskamer met het resultaat van tienduizenden uren intensieve scholing en oefening. En dan nog, en dan nog … Waar zouden zij zijn geweest zonder hun toegewijde dirigent Jos van Veldhoven en ING Wholesale Banking (want dat stond op het hoesje, dat natuurlijk ook weer door iemand was ontworpen en vervaardigd)?

********

Aan het eind van iedere speelfilm worden een slordige duizend namen op het scherm gedumpt. Meestal lees je ze niet en begin je alvast je papaplu niet te vergeten en je regenjas dicht te knopen. Maar gisteren had ik een rare dag.

Ik zag overal aftitelingen: opdrachtgevers, samenwerkingsverbanden, vrijwilligers in fleurige hesjes, organisatielijnen, machtige consortia, betrouwbare vaste medewerkers, productieketens, dienstverleners, kleine neringdoenden, freelancers, – stuk voor stuk druk in de weer om de, om MIJN dag, mijn Zaterdag 4 november mogelijk te maken.

Ik kwam er niet meer van los: die prachtige compositie van gele acaciablaadjes op de stoep, wie was dáár verantwoordelijk voor? Hoe kenden ze mijn smaak?

Op het postkantoor werden mijn gegevens soepel uit die van miljoenen andere klanten gevist toen ik daar kwam voor de verplichte registratie. Bij het plaatsen van mijn handtekening, lachte het meisje me toe alsof dit het ene ontbrekende exemplaar was waar ze nog op wachtten. Graag gedaan!

Alles noodde tot dankbaarheid. Op de markt werd de stroopwafellucht geserveerd op precies de juiste sterkte. Hij kleefde niet hinderlijk aan de neusvleugels en maakte bijtijds plaats voor het kruidige aroma van de Turkse pizza.

En toen moest de Kunstlijn nog komen. Ik stelde me de kunstenaars voor in hun ateliers – bikkend, schurend, peuterend, vloekend, priegelend, stippelend, turend – besmeurd, gehavend en bezweet – opdat IK dankbaar in een chambre d’ami kon staan om mij te vergapen aan een overdaad aan vernuft, schoonheid en genialiteit.

Het begon nu een beetje eng te worden. Toen ik na al die gratis verwennerij en voorspoed later op de dag de theepot kapot liet vallen en hartgrondig ‘Tyfus’ riep, was ik eigenlijk wel opgelucht.

Zelfs dat was goed geregeld.

.