Lijn 25 bleek zondagavond maar tot het Weesperplein te gaan. Dan maar lopend naar het Muziekgebouw, dachten we – dat moest net kunnen in de 20 minuten tot de voorstelling begon. Vanaf het CS begaven we ons zonder duidelijk plan onder een slecht verlicht viaduct. Daar was het al mis. Het tegelpaadje dat we volgden liep dood en er waren rare strapatsen nodig om de hoger gelegen rails over te steken.
De bewoonde wereld was meteen ver weg. Vanuit het kale niemandsland konden we onze bestemming zien, maar het voelde er niet goed. Sluwe rukwinden, en vanaf het IJ kwam een niet thuis te brengen industriële geur.
Hoe was het mogelijk dat wij daar de enigen waren? Iemand had ons allang in het vizier, dat moest haast wel.
We versnelden onze pas. De huisdichteres struikelde onverklaarbaar. We jakkerden door, leken te vorderen, moesten vloekend een stuk terug om de loopbrug naar het theater te bereiken. Het compromisloze gebouw zag er van dichtbij uit of het zich op ons wilde storten. Ik verzwikte mijn enkel, toen ik probeerde te lezen wat er op het bordje met ‘LET OP OPSTAP’ stond.
Dat moest op de terugweg beter. We wilden de rust bewaren, het hoofd leeg houden.
We liepen langs de kade naar het station en probeerden te genieten van het fonkelende uitzicht over de haven. Alleen was er geen reling langs dat hele stuk, dus wel oppassen. Niet zwalken en zwieren. Toen we enkele silhouetten zagen naderen, was de beklemming ogenblikkelijk terug. De silhouetten bekeken ons even schichtig als wij hen.
Aan de achterkant van het station (warmte, pizza’s, geroezemoes!) staken we haastig over en volgden opgelucht een smal pad tussen de schuttingen van de bouwwerkzaamheden door naar de dichtstbijzijnde ingang. Halverwege brandde een groen voetgangerslicht (voor wie?), maar toen we de stationsdeuren bereikten, waren die afgeplakt met rood-wit tape.
Toen we ons omdraaiden hadden ze ons niet omsingeld. Dus we liepen uit de val en kwamen onverminkt en onberoofd aan op spoor 5a. Pas in Haarlem daalde de hartslag en voelde het weer … ja, hoe heet het, wat is het tegenovergestelde van unheimisch?
(En dit was nou de hele route. Waar hebben we het over?)
Hypochonder is het woord dat mij te binnen schiet. Onzin natuurlijk maar toch… . Het beschreven traject heb ik zelf vele malen gelopen de afgelopen jaren en de situatie is nu veel beter dan maanden terug. Ik ga dan niet naar het Muziekgbouw aan het IJ maar gewoon naar het KHL en/of Het Wilhelminapakhuis, ff verder dus. Vol van verwachting heen, en vol van ervaring terug registreer ik niet eens een relinkje meer of minder of gaten in de weg. Soepel beweeg ik mij door alle gedoe van wegomlegging enzo en laat mij geen seconde hinderen want ik wens nu eenmaal niet gehinderd te worden, dat laat ik niet toe. Stoplichten neem ik zowiezo niet eens waar. Lijkt mij toch wel een voordeel soms; niet waarnemen.
Heimisch!
Het kan altijd nog erger. Onlangs dezelfde tocht afgelegd op weg naar een concert/cd-presentatie van B-3 in het BIM-huis. Vol goede moed met de uitnodiging op zak. Opgestuurd door bevriende muzikant. Daar aangekomen bleek de rij die er stond niet bemoedigend. De zaal was nokkie vol. Een volle zaal is natuurlijk fantastisch maar dat om 20.45 uur het BIM huis afgeladen vol zat, de deur dicht ging en 200 mensen die zich hadden verheugd op een leuke avond onverrichter zake naar huis moesten is
minder. Toen ik hoorde dat er zelfs mensen uit Belgie , Frankrijk en Duitsland bij de geweigerden hoorden, was het balen niet minder, maar de reis vanuit Haarlem steekt daar dan schril bij af. Er restte niets anders dan de de weg terug. Langs opgebroken, desolate paden. Lopend langs het IJ, met in mijn hoofd het Ampzing lied ‘Terug naar Haarlem’. Op de achtergrond klonken enkele krijsende meeuwen.
Kwam toch alles weer goed.
@Cees : ik ben niet zo bang uitgevallen (ik was in de Slagerspoort, tenslotte), maar ja, het was zoals het was.
@John: ja, ik vroeg me onderweg nog af wat Haarlem daar tegenover kan stellen aan desolate plekken.