Ga naar de inhoud

Metaforeren

  • 10.00 uur met school naar de Jaap Edenbaan
  • 14.15 uur Driehuis Westerveld

Een overzichtelijke agenda, dat was het probleem niet.

Terwijl ik me geestelijk schrap probeer te zetten voor het samengebalde verdriet ‘s middags, dringt Het Leven zich bijzonder nadrukkelijk op. Het prijst zich aan en slooft zich uit en laat zich helemaal gaan.

Honderden schaatsers glijden langs in de bontste outfits, en draaien hun rondjes. Door het dolle heen of op wilskracht volgens een streng schema, moeizaam krabbelend of in volmaakte cadans. Ze stoeien en stunten, flirten, zien af, halen malle capriolen uit, struikelen, zwaaien jolig naar de kant, blijven ternauwernood op de been, trekken impulsief een tussensprintje, maken nare buikschuivers of trakteren de toeschouwers op een pirouette.

Een constante stroom, met oneindig veel variëteit in stijl, niveau, souplesse, zelfvertrouwen, uithoudingsvermogen en karakter. De ijsbaan als metafoor voor het leven.

Op de terugweg in tram 9 bakt mijn hoofd er zo moeiteloos nog een paar – metaforen waar je niets aan hebt. Maar ja, zo’n hoofd moet toch wat op een dag als deze.

Na de crematie, weer thuis, betrapten de huisdichteres en ik elkaar toen we liepen te zingen. Het voelde even raar, tot we besloten dat het wel ergens goed voor zou zijn.

De dag ging daarna nog erg lang door en de dingen bleven gebeuren zoals het waarschijnlijk hoorde.

 

.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *