‘We leven in een uniek tijdperk, maar ik weet niet of dat zo’n groot voorrecht is.’ Zo begint Wigbolt Kruijver deze maand zijn column in het Straatjournaal.
Volgt enige tobberij over lege oceanen, overbevolking en milieuvervuiling van het soort waarmee een mens van nu zichzelf af en toe lastig meent te moeten vallen. (Denk niet dat ik ermee spot; zaterdag zag ik in de Toneelschuur de documentaire Our Daily Bread van Nikolaus Geyrhalter en die dreunt nog steeds een beetje na.)
Alleen stond ik juist vandaag even stil bij allerlei genoegens waar onze generatie als eerste van geniet. Het gebeurde toen ik de papierversnipperaar een portie overtollige documenten voerde. Hij leek na de vakantie gretiger toe te happen dan anders. Puur voor mijn eigen genot stopte ik hem een paar blanco A3-tjes toe en hield die om te plagen onnodig lang vast. Heerlijk!
Het openknippen van vacuüm verpakte koffie met een scherpe schaar, is er ook zo een. Arme negentiende eeuwers, gestorven zonder dat plezier te smaken. En dan hebben wij ook nog stuiterballetjes, en PUR-schuim en…
Graag wil ik zo’n idee dan met iemand delen. De dichtstbijzijnde huisdichtereswas niet onder de indruk en counterde scherp: “Nou, die schepten dan weer antraciet in de kolenkit. Ook fijn! En heb jij wel eens met een kruisboog iemands harnas doorboord?”
De moraal was duidelijk. Je moet er gewoon het beste van maken in welk tijdperk je ook leeft en anderen niet te veel aan hun kop zeuren.
.