Waren wij ruige schippers geweest op de baren bij de Lorelei, dan zou ons bootje in een onverbiddelijke maalstroom zijn vergaan.
Sirenegezang was het niet wat wij hoorden, vannacht aan het Staten Bolwerk, maar wat dan wel…? Gelijktijdig hielden wij de pas in en controleerden onze waarneming. Onwerkelijke orgelachtige tonen, zuiver, in een hoog register, aanzwellend, wegstervend…
We werden het er over eens dat de stevige wind op de spijlen van het zeer lange smeedijzeren hek speelde; de trillingen bleken met de vingertoppen te voelen. Minutenlang stonden wij daar, betoverd door de muziek, als werden wij, aan het eind van een zware voettocht door een eentonige vallei, verkwikt door de ijle fluitklanken van een eenzame herdersjongen, op een grazig bergplateau in de Andes.
Of, zo u wilt, een werkloze nomadische veehoeder uit de Kalahari, of een Tibetaanse yak-drijver, schurftig en een-benig voor mijn part, zolang hij maar buiten beeld blijft en een beetje doorfluit, want (ik waag het te bekennen) noch in de Andes, de Kalahari of Tibet ben ik ooit geweest.
Wel was ik vannacht aan het Bolwerk toen de noordwestenwind daar een uniek concert gaf.
Ontwaar ik daar ook een Lorelei? Zo wreed
afgesneden op de foto. Of is het de huisdichteres, die zich liet betoveren door
de ijle klanken van het windorgel.
@John: Inderdaad de huisdichteres! En genietend! Maar wreed afgesneden? Onder dwang heb ik haar onopgemaakte gezicht weggefotoshopt; dat halve oogje was een uiterste concessie.
Gelukkig. Gefotoshopt. Dat klinkt veel minder wreed. Maar ja, dat ene oog. Je begrijpt, dat ligt bij mij momenteel wat gevoelig. Als iedereen nu een oogje dicht gaat knijpen…. Waar blijven we dan.
En photoshoppen moet natuurlijk fotowinkelen zijn. Je bent aanhanger van Ampzing of niet. Nietwaar?