We beginnen met de feiten (feiten! Niemand ooit iets misdaan, altijd gewoon zichzelf!).
Een hier ten huize goed bekend staande dichteres brengt een tweede bundel uit (laten we hem ‘Terug naar de Apotheker’ noemen). Haar uitgever (flamboyant, royaal, bevlogen, eigengereid) let te weinig op de reçuutjes en de reçu’s en ja…
439 ‘Apothekers’ liggen nog opgeslagen bij het Centraal Boekhuis (waar 95% van alle Nederlandse en Vlaamse boeken wordt bewaard). Ze zullen worden gerecycled tot grauwe keukenrollen, tenzij wij besluiten tot een snelle reddingsactie. En wij besluiten!
De vriendelijke boekhandel hier in de buurt werkt mee en zal de door ons opgekochte restpartij in ontvangst nemen. Kleine moeite, graag gedaan. Hoewel?
Toen wij vorige week in de winkel waren voor iets anders, kwam Rob meteen op ons af. De boeken waren er, maar daar ging het niet om. Hij moest zijn verhaal kwijt. Hij was ontdaan – en voor wie hem niet kent, hij is niet iemand die voor zijn eigen genoegen ontdaan is.
“Ze zaten allemaal in één grote open doos, buiten op een pallet. Gelukkig regende het niet. Kriskras door elkaar, niet verpakt – het was net of ze alles van drie hoog zo naar beneden in die doos hadden gemieterd, zo zag het eruit. Schandalig! Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt!”
De chauffeur had zijn taak met het afleveren van die doos als volbracht beschouwd en was ‘m gesmeerd. Dat de bundels bij onze komst ordentelijk gestapeld in dozen zaten, kwam uitsluitend doordat ze het in de winkel als boekenliefhebbers niet hadden kunnen aanzien.
Het Centraal Boekhuis. Toch even op de site kijken: ‘Aangezien boekhandels en uitgevers uiteenlopende wensen hebben ten aanzien van de dienstverlening van Centraal Boekhuis, zijn wij ingericht op het op maat bedienen van onze klanten. Dit wordt mogelijk gemaakt door uitgekiende geautomatiseerde processen en systemen waardoor zowel grote als kleine orders kunnen worden gesorteerd en uitgeleverd.’
Juist, ja!
.
En, hoest nou mether?
Gelukkig dat die goddelijke dichtbundels, ongelezen en stuk voor stuk nog maagd, niet vandaag (6 februari) open en bloot het winterse weer hebben hoeven trotseren. Dan zou dichteres-moeder behalve naar de apotheek ook nog een bezoekje aan de boekbinder hebben moeten brengen. Kunnen we niet iets moois doen met de ooit zo trotse verzameling dichtbundels, b.v. alle apothekers in Haarlem een stel geven om zo de depressiviteit tegen te gaan of een anti-depressief dichtfeest organiseren waar het verplicht dansen is en alle aanwezigen een gedicht uit de bundel mogen voordragen om er aan het eind van de avond één mee naar huis te nemen. Gratis boek zit inbegrepen in de entreeprijs!
hartelijke dichtgroet,
Willem B.
Betutteling (politiek modewoord)Willem! VERPLICHT dansen en dan wel MOGEN voordragen? Wat een discriminatie voor bezemstelen zoals ik.
Het verplicht dansen geldt natuurlijk alleen voor de depressieven. Het goed voordragen is niet iedereen gegeven, derhalve niet verplicht. Gelukkig maar.
Kromme tenen van een slechte danspartner zijn minder erg, dan die van een beroerde voordracht.
Maar wel een leuk idee, Willem. Poetry in motion deel II. Met als thema: Wie helpt de huisdichteres van haar doos af?
Voor bezemstelen hebben we Halloween. Dat duurt nog even.
Wel een mooie reactie John. Helaas maakte ik een vergissing, excuus: ik vlieg met mijn bezem maar dans als een strijkplank. Maar om de dichteres nou van haar doos af te helpen…ik weet niet of dat de inzet van Marius was, het ging gewoon om die dichtbundels. Maar goed, ik kom wel, als muurbloem.
Nou
Waarom houden we niet een apothekersmaaltijd in de nog maagdelijke galerie de(maa)Tijd je gelooft het niet, maar mijn werkjes zij met voldoendes gehonoreerd en nu gaat het echt gebeuren kwa wetenschap, zodat het RSI nekje nodig naar de keuken moet om af te kikken.
Zo