Ik was er lang niet geweest, maar als je écht niet kunt slagen… Dus ik naar HIJ WE (‘WE IS ME’ staat er nu op hun plastic tasjes).
De vriendelijke verkoper vond een passende broek voor me. Keurige jongen, niets op aan te merken, alleen had hij een zwart ‘oortje’ in. Mwah… met een MP3-speler de klanten helpen?
Toch niet. Het pluizig blonde meisje bij de kassa droeg zo’n zelfde exemplaar, waarvan ze het snoer met het wufte raffinement dat meisjes van die leeftijd moeiteloos combineren met peilloze naïviteit, met een soort zwarte broche had vastgezet bij het diepst van haar decolleté.
Was het een hartslagmeter, die het personeel tegen zuurstofschuld behoedde als het op klanten afspurtte?
“Mag ik je een intieme vraag stellen?”
“Ja hoor, natuurlijk, ga gerust uw gang!”
“Dat ding… heeft de bedrijfsleiding een directe verbinding met jullie?”
“Ja, alle mensen die hier werken staan in contact met elkaar.”
Uit haar toon sprak ergernis noch trots.
“Ah, net als in de Tour, dat de ploegleider tegen ze zegt dat ze een tandje bij moeten schakelen?”
“Oh, dat kan wel, dat weet ik niet.”
Dat wist zíj dan weer niet, maar evengoed: toen ik de winkel verliet, voelde ik me zóóó drieënvijftig…
Dus doe me een lol, beste Raarlemmers, en (zelfs als het zo is!) vertel me niet dat ze dat communicatiesysteem destijds bij De Gruyter al hadden en dat ik al die tijd gewoon niet heb opgelet.
.
.
Ik heb in het luchtvaartmuseum in Hendon (N. Londen) met eigen mond kunnnen bedienen hoe de communicatie tussen de staartschutter in de Britse Lancaster (langeafstandsbommenwerper tijdens de W.O. II) en de cockpit verliep tijdens de vlucht. Die hadden gewoon een buis met een mondstuk en daar moest je dan iets in roepen zodat er aan de andere zijde, waar mijn vriendin zich nu bevond, iets te luisteren viel.
En ik maar roepen naar mijn vriendin achterin die almaar niets hoorde totdat de oude geuniformeerde bewaker vertelde dat de heren bemanningsleden dat toendertijd voor iets heel anders gebruikten: om in te urineren. Dus ook toen blijkbaar alleen maar lulverhalen.
Het was niet de bedoeling dat je haar aansprak, je had gewoon even moeten bellen.