Ritselwerk

Op de Amsterdamse Europaboulevard loop je in de herfst onder een gouden baldakijn van platanen. De stammen staan in evenwijdige rijen: op het trottoir, naast het fietspad en de parkeerstrook, twee op de middenberm, enz. tot aan het Amstelpark. En dat over een lengte van een kilometer.

Het was vandaag een ideale ritseldag. De bladeren op de grond waren dor en knisperig en mijn schoenneuzen roken hun kans. Als niemand keek ging de trucendoos open: listige stiftjes, blaadje buitenkant voet en zelfs (gewaagd!) een schaarbeweging. Ook andere wandelaars verdacht ik ervan hun tenen extra te krullen en privé-ritselspelletjes te spelen.

Een idyllische ochtend en niets bereidde mij voor op de komst van de vijand. Die viel onverhoeds aan, over een breed front. Ik bleek omsingeld door een bataljon oranje uniformen, gewapend met knetterende bladblazers, die over genoeg vermogen beschikten om in een ommezien een gezinscamping te verwoesten.

Middenin reed de zuigwagen, met onverzadigbare slurf. Kwam er peutergehuil uit het binnenste? Voor onderzoek restte mij geen tijd, ik moest het vege lijf redden. Het lijf voelde veger dan ooit. Zo deze kille leafbusters mijn nietige aanwezigheid al opmerkten, zouden ze volgens instructie op het rode knopje met ‘human waste’ drukken. Deze operatie duldde geen obstakels.

‘s Middags lag mijn route er grijs en kaal bij.

Niets te ritselen, maar als het droog blijft, haal ik maandag de schade in.

.