Dankzij een cnexie die een cnexie had met cnexies zo’n beetje ónder de spoelbak van El en Ben, konden er nog een paar beduimelde kaartjes worden geritseld en zo kon ik gisteren zelf vaststellen dat de recensie van de gelijknamige musical in Wilikditwel de spijker op de kop sloeg: zichtbaar spelplezier, gisse regie van Marcel Kragt (alle veertien acteurs van Eglentier kregen ‘hun’ momenten om te schitteren) en geestige, trefzekere dialogen van Jos Ahlers.
De goodwill vanuit de zaal hielp de zangers eruit te halen wat erin zat – dat wisselde aanzienlijk, maar eigenlijk maakte dat de voorstelling alleen maar sympathieker.
En ja, ik (niet de makkelijkst ontroerbare theaterbezoeker) deelde warempel in de opluchting van de stamgasten toen Nizami Chemenzemenelli, zakenmagnaat uit Azerbeidzjan, uiteindelijk zijn overnamebod introk.
Toen we om vijf over twaalf ‘s nachts toevallig langs het echte café kwamen, zagen we nog net hoe El haar zus naar buiten liet en de deur op de knip deed. Over tot de orde van de dag na twee weken ster-status.
Dank voor de mooie woorden.
Je hebt ons net gemist bij El & Ben. Wij waren, denk ik, net de kroeg uitgeveegd toen jij langs liep.
Helaas had ik in deze geen cnexie die een cnexie had en had mij al neergelegd bij het missen ervan. Alsnog balen!