Hoezo Fitnamania?

De eerste uren na de release van Flutna schuimde ik alle mij beschikbare TV-zenders af naarFlutna-meningen, Flutna-gekrakeel en Flutna-jubel. Veel was er nog niet en zo geschiedde het dat ik in een Flutnaloos interval pardoes bij Dennis van der Geest de tent binnenfloepte.

Dennis was halfnaakt. En hij had damesgezelschap. Tegen hem aan lag een bevallig, schaars gekleed, onstuitbaar klappertandend vrouwspersoontje, dat zich zo te zien via Dennis’ pectoralis major enpectoralis minor (nou ja, wat heet ‘minor’ als je het over een wereldkampioen judo hebt!) toegang probeerde te verschaffen tot het binnenste van zijn borstkas.

Even later legde een tweede koukleumend wezentje bij Dennis aan en begon op haar beurt warmte af te tappen. Het duurde even voor ik het helder voor de Geest had. Natuurlijk, dit was reality-tv!

71° Noord, heette het programma en ook aan iemand als ik, liefhebber noch kenner van het genre, werd alras duidelijk dat het ging om een epische tocht door het poolgebied met een zorgvuldig geselecteerd ratjetoe deelnemers (Vlamingen en Nederlanders, onder meer een politica, een ex-motorcrosser, een schoonheidskoningin, een kickboxer/actrice, een striptekenaar) van wie er constant eentje op de nominatie staat te worden ‘weggenomineerd’. Eén uitglijder bij het iglobouwen of een gedachteloos slippertje met een eskimodeerne en je hebt het verbruid bij ‘de groep’, een woord dat een saamhorigheid suggereert die al voor het eerste reclameblokje van de eerste aflevering effectief tenietgedaan wordt.

Het overzwemmen van een halfbevroren meer, dat zouden meer heethoofden moeten doen, dacht ik eerst nog toen ik de zoveelste deelnemer na 15 seconden spartelen bevangen zag raken door de kou, maar al spoedig was ik Flutna vrijwel vergeten. Toen moest Dennis (een stadgenoot, stadgenoten!) zijn boeggolf nog maken.

En Dennis deed het! Niet alleen verpulverde hij de concurrentie (wie had anders gedacht?), hij deed toekijkende walrussen en ijsberen versteld staan. Hij verdween unverfroren uit het zicht van de camera’s en bereikte de overkant van het meer!

Het andere hoogtepunt van de uitzending had ik toen al gemist, bleek later. Helemaal aan het begin van de ‘immuniteitsproef’ werd de striptekenaar te water gelaten. Een lijfje iel als een ijspegel en beentjes diebleek afstaken bij de sneeuwvlakte. “Ik kijk hier wel naar uit jongens… Oh, da’swel fris, hè… Ik doe het voor de medische wetenschap!” zei Herr Seele met gespeelde ironie. De paniekaanval moest toen nog komen. Daar was niets gespeelds aan. Ook dit was heroiek, zij het van een geheel andere soort.

Dennis en Herr, was iedereen maar als een van hen!

RaDa-tip voor wie zijn vertrouwen in de mensheid wil herwinnen of even genoeg heeft van het heersende geestelijk klimaat in deze tijden van Fitnamania: kijk naar 71° .