Bij de lunch krijgt Nat, een van de hoofdpersonen in het boek waar ik vanavond aan begon, van een journalist een verhaal te horen over een vos die een baby in een kinderwagentje zou hebben aangevallen. Diezelfde middag ontvangt hij van een oud-leerlinge een manuscript, The Book of Foxes.
Het grijpt hem diep aan, meer dan hij voor mogelijk houdt. Het is of zijn eigen belevingswereld is afgetapt. Het verhaal (met onder meer twee vossen die na het paren niet meer los kunnen komen) maakt een weerzinwekkende jeugdherinnering bij hem los, van zijn eerste kennismaking met de vossenjacht.
‘… but [he]had then forgotten about it, until The Book of Foxes turned up and described it for him. How weird was that? (…) Above all, he was haunted by the images of foxblood.’ (p.51)
Dat vond ik (mijn eigen cliffhanger creërend) een geschikt moment om Blake Morrisons South of the River neer te leggen. Het RaDa riep. Op weg naar de redactieruimte lichtte het GEEL van de De Schoter op van de deurmat. Die neem ik even mee, dacht ik, mijn nieuwsinstinct volgend. En waar opent de gratis separatistenkrant mee?
Krijg nou het! Hoe zat het ook weer met dat toeval?
.
hahahahaha.
de huisdichteres rules.
voetallig.
Het is wel weer duidelijk dat de vos net als de ekster en de reiger een imago- en communicatieprobleem heeft. Die vos bracht de kat in veiligheid, want in de duinen heeft zo’n beestje zonder buurbulls een veel beter leven.