Toen ik dinsdagavond na drie uur krampen en persen behalve lage rugpijn en constipatie ook schele hoofdpijn kreeg van de column die ik voor de Broodkast van de volgende dag moest schrijven – na 400 woorden over de iconografie van Joost Swartes tapijt in de Gravenzaal en wat obligaat cultuurpessimisme zat ik vast, vast, vast -besloot ik om even de zinnen te verzetten door, gewoon voor het lekker, een RaDa-stukje te schrijven.
Over de uttelaar, het malle karretje dat de stoep… ja, wat deed het eigenlijk?
Dat stukje floepte er zo uit en ik plaatste het diezelfde avond nog. En toen kreeg ik nog een ideetje en nog een, en zo kwam het toch nog goed met die … ahum… column.
Hij staat hieronder, in plaats van het oorspronkelijke uttelstukje.