“Zeg het maar, wat heb je liever, één vrouw van zesenzestig of toch maar drie van tweeëntwintig?” vroeg de man. Daar stond ik dan en eromheen draaien kon niet, want die man was ikzelf. Het kwam door de foto in Grote Broer het HD van stadsdichter (niet te verwarren met de stadsverdichter) George Moormann, die deze zomer literaire rondleidingen geeft in Haarlem.
Op de foto, genomen in de Lange Begijnenstraat, spreekt George zijn gevolg toe vanaf een verhoginkje – kenners herkennen de majestueuze pose, de wijde streepjesbroek en de getuite kersenlippen, waarachter guitigheid en eruditie voortdurend dringen om voorrang.
Maar ik wil het hier hebben over de toehoorders: op een enkele uitzondering na vrouwen met grijs haar, rond de zestig. Ze glunderen! Ze smullen! Ze willen niks missen – elke syllabe die George uitspreekt wordt gretig opgevangen, als was het een slagroomsoesje.
Ze hadden die woensdagmiddag van alles kunnen doen, maar ze gingen naar George. Hij verdient zijn dankbaar publiek natuurlijk, de schat, maar waar het mij om gaat is de onstilbare cultuurhonger van die vrouwen – want morgen zijn ze weer elders, bij een kamerconcert, een expositie of een bezichtiging. ‘s Ochtends even het huis aan kant, sensible shoes aan, paraplu niet vergeten en er op uit met de rode strippenkaart!
Wat zijn ze leuk! Ze lezen boeken, ze hebben wat te melden, ze hebben veel meegemaakt en waaien niet met alle winden mee. Ze hoeven niks van je. Ze zijn zichzelf. Eén ding moet ik ze bij gelegenheid alleen nog eens vragen: wat doen mannen van jullie leeftijd op woensdagmiddag?
.
Dit soort oudere meisjes zie je ook wel in natuurgebieden rond een boswachter staan. Is het misschien een weemoedig terugverlangen naar een verloren tijd? Naar de onderwijzer die zo mooi kon vertellen en waar ze stiekem verliefd op waren?
Grijs rules!
(trouwens, vrouwen met grijs haar zijn ook wel eens rond de vijftig. Ik ken er zelfs een van rond de dertig, dus kijk uit wat je zegt…)
Die meiden zijn gewoon van de prinses Irene-brigade. Ze gaan in een kringetje staan lullen tegen bomen en ze beweren dan dat die bomen terugfluisteren. Ik kom ze vaak tegen als ik met mijn lange regenjas en verrekijker in de waterleidingduinen loop.
@ Carel : Ah, dat was jij in de waterleidingduinen ! Ik had net een goed gesprek met een berk toen deze mij plotseling waarschuwde voor een man in een lange regenjas die achter mij langs liep.
Haha! Dat was ik niet maar mijn broer, die traint ook voor Erlkxc3xb6nig! Ik was die berk; ik heb jassen in bomenschutkleur. Als de grijze meiden te dichtbij komen fluister ik: “Bist du nicht willig, dann brauch’ ich Gewalt!” en dan open ik mijn jas.
@Carel : Mmmmmm…ik weet het niet maar misschien moet jij een keer met een boom gaan praten, dat schijnt enorm op te luchten…