De dagen verstillen. Veel bewoners knijpen er tussenuit; parkeerplekken verschijnen uit het niets en de nummertjes bij de bakker vinden geen aftrek. Het is schoon rond de vuilniscontainers. Thuisblijvers die met hun ellebogen plegen te werken, vinden niemand om zich tegen af te zetten. Op straat kijk je aan elkaar met een blik van verstandhouding, fijnproevers onder elkaar: laten we het onder ons houden, de stad is nu op zijn heerlijkst.
Vanavond stond ik bij het open raam vijf minuten heel ontspannen één broek te strijken. Met een koude strijkbout, zonder iets te merken – buiten maakten de vogels muziek en de mensen zaten minstens 400 kilometer verderop onder hun luifels.
James Joyce schreef voor the ideal reader suffering from the ideal insomnia. Ik schrijf deze week voor mijn ideale stad, een rustige, bijna lege stad, waar het weinige werk dat nog wel doorgang vindt iets willekeurigs krijgt, zoals hier bij deMillenniumboog op het Verwulft, die na acht jaar staan even op zijn zij mocht liggen.
Zoals het spreekwoord zegt: de boog kan niet altijd…
