“Ik word gestoord van die krekel!”
“Krekel?”
“Ja, in de tuin, vlak onder het raam.”
Ik bood aan een zwaar kaliber jachtgeweer te gaan kopen op de Zwarte Markt, maar dat aanbod viel niet in goede aarde bij de huisdichteres. De situatie was ernstig, het getsjilp interfereerde met het schrijfproces!
Om mijn oprechte deelneming te tonen boog ik uit het raam. Krekel?
KREKEL?
“Ik hoor niks…”
Ze wou het niet geloven, dat beest tatoeëerde urenlang haar trommelvliezen met zijn treiterige… En ik hóórde niks? Echt niet? Zij hoorde hem nog steeds. Ik was een bevoorrecht mens, vond ze.
Zelf dacht ik daar heel anders over. Ik voelde me achtergesteld;ik heb evenveel recht op irritant hoogfrequent geluid als anderen, toch?
En zo was niemand tevreden die avond, op die krekel na.
P.S. Overigens schijnen krekels doodgemoedereerd op de wegte blijven zitten als er een vrachtwagen nadert, doordat ze de lage tonen niet waarnemen. Of ze de rubberbanden dan weer wel voelen, weet ik niet en zelf kunnen ze het niet meer navertellen.
P.P.S. Toen we net een blik insectengeluiden opentrokken, hoorde ik die gelukkig wel. En de rustverstoorder zou ook wel eens een sprinkhaan geweest kunnen zijn.
.