Het leven zit vol verrassingen! Zo heb je vijftig jaar geen favoriete boswachteres, en ineens heb je er twee!!
Het begon met Marijke Dirkson, een struise blondine die ik (vluchtzappend tijdens reclameblokken) tot mijn vreugde regelmatig tegenkom op RTV-NH. Marijke struint door struweel, moddert door modder, spiedt door het riet – altijd geëscorteerd door hetzelfde mannetje, dat de naïeve natuurvragen moet stellen. Liever zou hij Marijke ten huwelijk vragen, of een hooiberg in sleuren – dat zie je zo – maar hij weet dat ze te robuust voor hem is en ‘s nacht alleen droomt van roerdompen en lisdodde.
En maandag in de Kennemerduinen – ik stond samen met de huisdichteres bij een informatiebord over bestrijding van de vogelkers*** – stopte er spontaan een Landrover. De boswachteres wees op de gevelde bomen. “Wat een ravage, hè? Weten jullie wat ze aan het doen zijn?”
“Ja, alleen jammer dat we de schapen niet zien”, zei ik. “Als je het leuk vindt kun je met me meerijden, ik ga er toevallig zo naar toe.” We klommen over de achterklep en namen plaats in de bak, naast een jerrycan, en stoven over de zandpaden.
De schapen hadden een relaxdag; ze zaten achter een omheining van schrikdraad (zonder herder) en hoefden geen vogelkers te eten – teveel is niet goed voor ze. De boswachteres babbelde vrolijk, met licht zuidelijke tongval, en zocht haar knuffelschapen. Er zaten er drie of vier tussen die zich graag lieten aaien. Op een gegeven ogenblik brak er paniek uit (een vos?) en in een mum van tijd stond de hele kudde in formatie, dicht opeen, in afwachting van de dingen die komen gingen.
Toen we weer bij de auto stonden (ze reed ons ook nog keurig terug) kwamen er vier Schotse Hooglanders aansloffen. Vlak bij het schrikdraad sperden ze hun neusgaten open en bleven stokstijf staan. De schapen konden ze niet zien, maar ze roken onraad. Stront… Onbekende stront. Er volgde een kort telepathisch overleg en toen stoven ze er met een noodvaart vandoor!
P.S. Het RaDa schreef in 2005 al eens over de Amerikaanse vogelkers. Wat een grappig stukje, dacht ik bewonderend toen ik het vandaag las. Inmiddels is Cees Piël door PWN geheel gerehabiliteerd.
Inderdaad wat een prachtig stukje over Cees P. En twee boswachteressen. Ik weet niet zoveel van schapen, laat ik het zo zeggen, wat ik niet van schapen weet, daar kan je een bibliotheek mee vullen, maar ik mag ze niet. Toch een vraag (“vraagje” zegt iedereen) Hebben tegenwoordig allemaal een chip waar de boswachter op zijn Tom Tom zomaar heenrijdt?