Waar o waar in Haarlem maak je mee dat de meeste toeschouwers:
Kleine kreten slaken van verbazing en afschuw.
Afkeurend brommen.
Onmachtig giechelen.
Hoofdschudden.
Het niet langer dan tien minuten uithouden.
De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “Appeltje eitje! Alle raadsvergaderingen sinds 1876, de wedstrijden van FC Haarlem sinds…”
Nee, nee, wacht… Dit gaat niet goed zo. Beeldende kunst, doen we vandaag en bovenstaande publieksreacties werden opgetekend in onze eigenste Hallen door Hans den Hartog Jager in NRC (CS19-9). Twee lange pagina’s trekt hij uit voor de tentoonstelling van Maaike Schoorel. Maaike Schoorel uit Santpoort en nu in tel in Los Angeles en in trek bij Saatchi.
‘Op de schilderijen van Maaike Schoorel is bijna niets te zien. Dat maakt ze irritant. Maar ook spannend. Schoorel toont zich een kunstenaar met genoeg zelfvertrouwen om haar toeschouwers bijna niets te geven.’
De Verzamelde Kritische Raarlemmers, afkeurend brommend, onmachtig giechelend: “Bijna niets? Het zal je moeder maar wezen… Ze had veel zelfvertrouwen en gaf ons bijna niets…”
Jongens (m/v), met alle respect, misschien kunnen jullie beter een stukje verderop gaan. Dit schiet niet op zo. Dan zien we elkaar morgen gewoon weer. Dit is meer iets voor de fijnproevers. Of de bijna nietsproevers. Ik ben er nog niet helemaal uit. Neem Parnassia Beach. 2×4 meter, óns Parnassia. Je ziet bijna…
De VKR: “William Turner, dat werk?”
Hé, zijn jullie daar nog? Nee, Turner is geobsedeerd door het detail, vergeleken bij Schoorel. Dit is het strand in ondoordringbare mist, gezien door de ogen van een staarpatiënt die per abuis zijn troebele lenzen heeft verwisseld en vanuit het Paviljoen door dikke, groezelige vitrage naar buiten loert. Zien jullie het voor je? Of klik anders zelf maar.
(Exit de Verzamelde Kritische Raarlemmers, hoofdschuddend)
Ik denk dat ik binnenkort minstens 10 minuten naar De Hallen ga, voor de toeschouwers, en verder bijna niets.
.
De subtiliteit! Knap om toch elke keer een andere titel te verzinnen! Neem nou bijvoorbeeld het schilderij ‘The Visit’. En blader dan door naar ‘The Cruise’.
Zoveel zelfvertrouwen kan een mens niet aan.
Of hebben we hier met een digibeet te maken die per ongeluk een file heeft gekopieerd?
Anders is het toch een vorm van visuele Modern Talking: toch steeds weer anders, die titels.
Was sich liebt, dass neckt sich: Haarlemmers gaan vaker mopperend en knorrend de deur uit bij mede-Haarlemmers die groot zijn buiten de stadsmuren.
Ik stel vast: Saatchi heeft belangstelling. Dat is natuurlijk iemand die wel eens een magazijn van afdankertjes affikt, maar hij telt serieus mee in de kunstwereld.
Ik vind het nog steeds een gruwel dat de maquettes Heaven & Hell van die twee Engelse broertjes Jake & Dinos Chapman over de Holocaust, en dat nou net weer niet, zijn afgebrand, al kun je het ook zien als een volmaaakte vorm van performance-kunst dat juist zo’n werk afbrandt. Het stelt mij teleur dat Saatchi het blijkbaar een afdankertje vond.
Ik was voor de brand uit in Groningen en zag het. Het was echt schitterend. Dat was echt meesterlijke kunst onder de goede hoede van Saatchi. Dat was nog veel spannender dan die schedel van Damien Hirst, die toch ook niet mis is, ondanks alle pronkerige ijdelheid van die man. En zijn marketing: diamanten gebruiken voor de opkomende moderne kunst in Moskou.
Maar dankzij de leuke nieuwe man Wim Pijbes in het Rijks, na de sombere zuurmans van der Leeuw, mogen we hem wel eerst in Amsterdam zien.
Blij dat we niet een of andere ranzige automutilatievideo van Tracy Emin hoeven bekijken.
@Marius: ‘”Bijna niets? Het zal je moeder maar wezen… Ze had veel zelfvertrouwen en gaf ons bijna niets…” ‘
Dit is een gxc3xb4hverjume scherpe opmerking over moeders, zomaar tussendoor, op deze weblog met kleinsteedse amuses en dergelijke. Is dit een van de klinische observaties, die ook inbegrepen zouden zijn? Hij staat genoteerd.
Was het wel gezellig in huize Jaspers rond de Jan Gijzenvaart, of mogen wij onze vraagtekens plaatsen bij de functie van de eerder erwxc3xa4hnde reddingshaak?
@Kees: De krant is een meneer! Een meneer met (ontkennen baat niet) een moeder, een jeugd en een privéleven, maar mededelingen daarover worden niet op aanvraag van lezers verstrekt. Mijn lieve moeder (die het RaDa ook volgt)is het vast met deze opstelling eens.
Ik vind het allemaal moeilijk te begrijpen ditmaal alhoewel ik een trouwe lezer blijk te zijn van dit heerlijk blog.Het enige wat wij ons af zouden kunnen vragen is of de kunst van het weglaten van toepassing is.Als je iets weglaat mis je dan iets,de balans, de eenheid van de creatie.Of probeer het werk in diapositief te zien en kijk dan of je ook iets interessants ziet…
Ik vermouth dat Marius niet man en paard achter de wagen durft te noemen. Je een beetje afzetten tegen het Haarlems morrend landvolk maar ondertussen hetzelfde denken. Of begrijp ik het verkeerd?
De kunst van het weglaten? En dat terwijl volgens Nietzsche ‘het bestaan van de wereld enkel als esthetisch fenomeen te rechtvaardigen is’? Dan hou je verdomme helemaal weinig over!
Ach, als in de taal de goede verstaander aan een half woord al genoeg heeft, dan is de ziener nog ruim bedeelt met de vlakvulling van Maaike Schoorel.
@Carel: Mag ik er eerst nog even héén!?!? En ‘ondertussen’ denk ik vaak veel minder dan de mensen denken (denk ik).
@Carel: vandaag geweest. Bij het eerste schilderij sprong het rechterglas spontaan uit mijn bril – tegen zoveel niets was het kennelijk niet bestand. Ik hoorde geen gebrom, wel gegiechel – dat was ik zelf. Op de een of andere manier voelde ik me niet bekocht. Het was een soort experiment: hoeveel moeite zijn je ogen en je fantasie bereid te doen om van (bijna) niets nog iets te maken, en waar houdt het op? Andere bezoekers hielden het na drie schilderijen voor (???) gezien.
Je bent het dus wel eens met Hans Hatog de Jager.
Hartog
Als groot kunstkenner (ik haal mijn Lief iedere woensdag af van haar schildersclub en beoordeel daar even alle schilderijen…complimentje hier, diplomatieke omzeiling daar…)voel ik mij verplicht mijn mening te geven: Verwarring.
Van ‘Monica in her livingroom’ en ‘The picnic’ word ik heel blij; spannende schilderijen!, van de rest heel stil, triest eigenlijk. Bij Maaike Schoorel heb ik het ernstige vermoeden dat het soms best wel lukt.