Waar ik de dingen voel?
- Ik zie iemand gemeen op zijn stuitje vallen: in mijn kruis.
- Iemand krast met een scherp voorwerp over glas: op mijn rug (rillingen)
- Ik vat iets niet wat ik van mijzelf zou moeten begrijpen (een eindspel, de Russell-paradox): in mijn maag.
Vandaag liepen de huisdichteres en ik om een uur of zes langs een keukenraam. De gordijnen waren open – die man (ongeveer dertig jaar, krullend haar) vond kennelijk dat hij niets te verbergen had.
Hij droeg een streepjesschort. In zijn linkerhand hield hij een piepklein spuitbusje; met de rechter poetste hij, met opperste toewijding en concentratie, millimeter voor millimeter, de uiterste linkerbovenhoek van het magnetronraampje. De huisdichteres (die, laat daar geen misverstand over bestaan, heus niet te beroerd is bij tijd en wijle het grove vuil van het aanrecht te bikken) kromp tegelijk met mij ineen en hield stil.
“Wieuuuhhh, waar voel jij het?”
Ik? Kruis, rug en maag tegelijk.
P.S. Twee doorverwijzingen:
Dichter Lucas Hirsch (een stadgenoot, stadgenoten, maar zelf geen kandidaat) vraagt zich op zijn weblog af hoe / of de opvolging van de stadsdichter is geregeld en verbaast zich over de kleinzieligheid in het Haarlemse literaire wereldjeje (één verkleinwoord volstaat hier niet).
iamzero gaat de grenzen van de Nederlandse postzegelcensuur opzoeken nadat een zegelserie met zijn webloglogo geen genade vond in de ogen van… Ja, van welke functionaris, dat is de grote vraag. Ik volg het met spanning!
Nou, ik heb vandaag het bewijs ontvangen. Welk een teleurstelling maakte zich van mij meester toen ik ontdekte dat de censor… een vrouw bleek te zijn.
@iamzero: En dat na al die fantasieën over verkalkte ambtenaren… Ik voel met je mee!
Een treffende observatie van Lucas Hirsch. Wanneer ik aan het Stadsdichterschap denk (zoals nu bijvoorbeeld) dan voel ik een stevige klem om de borst. Hopelijk bevrijdt het Stadsbestuur mij nog eens.
@Lucas: Heeft een ‘longlist’ iets te maken met buiten roken?
Wat is er mis met poetsen? Gaaf toch, houdt mensen van de straat. Ik heb een collega die met een tandenborstel prehistorische treinstellen en locomotieven laten glimmen als een rij koninklijke onderscheidingen op een admiraalsborst. Bewonder ik hem om. Is het,Marius, geen afgunst?
Deze lichamelijke reactie had John de Mol ook voordat, midden in de nacht, hem het lumineuze idee openbaarde, real life soaps te gaan produceren.De combinatie van deze drie gevoelens heet:plaatsvervangende schaamte.Iets waar mensen erg door geboeid zijn.Dus.