Ga naar de inhoud

Pantoffelheld

De eerste twee dagen voelde ik me gevangen, gekortwiekt. Ik ruziede met mijn krukken, frunnikte aan het verband, en keek ongedurig naar buiten, hopend op reuring. De straat was leeg en schemerig.

Geleidelijk groeide ik in mijn rol. De krant mocht ongelezen op de mat blijven liggen. Mijn misbaarheid drong tot me door: ja, alle verplichtingen waren echt vervallen. Dit verlof duurde minstens een week en zou door niemand worden ingetrokken. Ik was een inactieve in de samenleving!

De uren rekten tijd, de stilte grijnsde. Elke dag droeg ik hetzelfde dikke, grijze vest, en las ik hetzelfde dikke boek. De huisdichteres muisde de trap op en af en bracht liefdevolle aandacht, thee en warme maaltijden – het ontbrak mij aan niets. Steeds bewuster ervoer ik het trage, vaste ritme van de dagen als weldadig.

Terwijl mijn voet genas (maandagavond schuifelde ik voor het eerst ‘met losse handen’ door de kamer), had het brein zich gedefragmenteerd. Daar heerste ongekende orde. De weinige ideeën die kwamen, klopten beleefd aan en wachtten op hun beurt. Ze wisten dat ik alle tijd voor ze zou nemen.

Inmiddels, na een week op pantoffels, nadert het einde van mijn retraite. De schoenen moeten weer aan. Heel voorzichtig, en dan morgen zorgen dat niemand op mijn tenen gaat staan op het station.

Ik weet dat ik me ook in een ander soort gewoel ga begeven: alledaagse fricties en frustraties, stemverheffing, imponeergedrag en meningsverschillen. Het zal zeker even wennen zijn, na zeven dagen zen voor patiënten.

.

4 reacties op “Pantoffelheld”

  1. @P.C.je weet wel: Ja, ik ben zelf ook altijd zo verstandig als het om anderen gaat…

  2. Jeetje, te lang je blog niet gezien. Ik miste je dinsdag al. Sterkte met het volledige herstel!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *