BIJNA 15 JAAR EN KAN NIET GOED ZIEN, KAN OOK NIET GOED HOREN EN HEEFT MEDICIJNEN NODIG
Wat ik me afvroeg – ben ik nou de enige die een glimlachje voelt opkomen bij het zien van de vermiste Idefix? Met hardvochtigheid heeft het denk ik niets te maken; als ik het baasje wanhopig hoorde roepen, zou ik zo helpen een stukje Amstelpark uit te kammen.
Maar toen ik in mijn eentje bij dat plakkaat stond, voelde ik mijn mondhoeken krullen en het uiterste puntje van mijn neus maakte een sardonisch dipje. Zo’n ononderdrukbaar lachje, waar ik geen toereikend woord voor heb, drukt tegenstrijdige gevoelens uit. Zoveel weet ik nog net. Echt leedvermaak is het niet, al zie ik op zo’n moment wel voor me hoe ik het mormel achtervolg met een reddingspakket (brilletje, pillenpot, hondenoortrompet). Misschien dient het lachje om sentimentaliteit of ontroering te maskeren, maar waarom zou ik? Ik sta daar alléén.
Ik gebruikte de huisdichteres als proefkonijn, om te zien wat het puntje van háár neus deed, maar dat experiment mislukte faliekant. “Nou, doe weg!”, riep ze toen ze de foto zag. “Nee, daar kan ik niet naar kijken – dat is te zielig.”
Er kon geen lachje van af.
.
ik kon alles goed invoelen, tot ik de reactie van de huisdichteres las. Toen barstte ik uit in een schaterlach (ook alleen, trouwens). En dat is wxc3xa8l leedvermaak, vrees ik.
Vrouwen, en zeker huisdichteressen hebben een veel nobeler inborst. Ik denk eerlijk gezegd dat leedvermaak niet in hun wereld voorkomt, althans niet dat kleine. Het veel grotere L E E D V E R M A A K, dat uitsluitend de man als voorwerp heeft, dat kennen ze wel. En daarom kun je zo met ze lachen.
Niets aan de hand, ‘t beestje is bij mij; ‘t is de Kerst-eenzaamheid. Hij heeft het best naar zijn zin en komt al een beetje aan. (niet dat dit jullie interresseerd want waar hebben jullie het nou over; de hond of over jezelf?) Maar na de Kerst breng ik hem terug en neem de beloning dankbaar in ontvangst. Snijdt mijn mes ook eens aan 2 kanten… .
Nog erger: Als ik zo’n strooibiljet zie, schiet ik vol. Vanwege een groot zwak voor oude honden en vooral voor exemplaren met zo’n I’ve seen it all-blik. Dit is overigens nog een kek en gezond beestje vergeleken met mijn 17 jaar geworden eerste Duitse dwergpinscher. Die was op het laatst blind en doof, had afzichtelijke gezwellen, liep mank vanwege een Kriegsverletzung en zelfs het product waar honden om gehaat worden moest met enige handmatige ondersteuning opgewekt worden. Et j’en passe… Voor alle duidelijkheid: hij had geen pijn en lustte het nog graag.