De rolverdeling was van het begin duidelijk: ik hield anderhalf uur mijn mond opengesperd en zij poerde, schraapte, spiesde en vijlde door een rubber dekje heen in mijn ontstoken wortelkanalen.
Na een poosje was ik gewend aan de angst dat zo’n vijltje door zou schieten en (het voelde of dat kon) via bovenkaak, diverse grijze kwabben en fontanel een luchtje zou gaan scheppen.
Verder was het vooral een kwestie van volharding en geduld – de kies deed geen pijn, ik moest alleen wachten tot het voorbij was. De radio stond aan; ongevaarlijke popliedjes en een DJ die zich verbaal bevredigde. Af en toe verdreef een mooie overvliegende tandartsterm de verveling: obliteratie van het kanaal… palatinaal… disto-buccaal…
In laatste kwartier van de behandeling drong ineens tot me door hoe uitzonderlijk goed haar handen waren. Snel, trefzeker, precies. Als twee vrolijke kauwtjes in de lentezon fladderden en hipten ze boven mijn gebit – hier een korreltje pikkend, daar een strootje herschikkend, geen piezeltje of priegeltje ontging ze. De instrumenten die de assistente aanreikte, stribbelden niet tegen; de boor kende zijn plaats en deed als vanzelfsprekend zijn plicht.
“Wat heb jij goede handen”, zei ik bewonderend toen mijn mond van het rubber dekje was bevrijd. “Ja, dat krijg je wel als je dit werk doet.”
Onzin natuurlijk. Zulke vingervlugheid is een geschenk. Maar als het je eigen vaardige handen zijn, waar je iedere dag kosteloos over kunt beschikken en die je nooit in de steek laten, sta je daar niet bij stil. Zoals je bij zo veel dingen niet stilstaat zolang ze goed gaan.
.
Over goede, vingervlugge handen gesproken. Het moet in de stadsbus zijn geweest onlangs in Stockholm. Een paar duidelijke niet-Zweden die in het gangpad stonden, lieten mij passeren. Toen ik thuiskwam, bleek het papiergeld, omgerekend zo’n 60 euro, uit m’n portemonnaie verdwenen. De portemonnaie zelf met alle overige inhoud, zoals bankpasje en rijbewijs, niet! Ik was op de rand van dankbaar!
Marius, dat je nu maar eens een tijdje van allerlei lichamelijke klachten verlost moge zijn!
@Carel: dank voor de goede wensen!(En tussen de kwaaltjes door blaak ik van gezondheid, zo is het ook wel weer.)
Dat je dat kon uitbrengen, van die ‘goede handen’ terwijl je mond ongetwijfeld nog geheel verdoofd was. Na een dergelijke behandeling zwijg ik doorgaans een dag of drie tot ik zeker weet dat wat ik zeg verstaanbaar is en niet gepaard gaat met een onwillekeurig salvo aan slijm- en bloedslierten….