Ik ben God

Gerrie Hondius is God en dat zouden we weten! In de etalage van Athenaeum hadden ze niet op een beetje reli-kitsch gekeken om de presentatie van haar nieuwe boek luister bij te zetten. Bondieuse aan de Jansstraat was er niks bij. AB-bedrijfsleidster Anna vertelde me na afloop over een onverwachte wijziging in de opstelling / uitstalling toen een toevallige voorbijgangster een niet te weigeren bod uitbracht op een gipsen pietà of een ander zeer vervangbaar geloofsartikel.

Gerries vader stal de show – al komt die uitdrukking me haast ongepast voor bij zo’n integere man. Hij droeg een verhaal voor over twee homo-beertjes die niet in de Noah’s Ark mochten; zijn dochter won er als veertienjarige een prijs mee.

Ietwat brak van de nazit in café Koops begon ik vanochtend aan Ik ben God. Een provocerende titel, en ook met het voor een stripboek ongewone thema, spritualiteit, gaat Gerrie Hondius risico’s niet uit de weg. Ze durft, dat mag je gerust zeggen, temeer daar het boek onverbloemd autobiografisch is. Het gaat over haarzelf en over niemand anders; in de 170 pagina’s heeft zij (ruwe schatting) duizend keer haar eigen grappige neusje getekend.

Hemel en aarde, zweverigheid en nuchterheid, engelen en vluchtige minnaars houden elkaar steeds redelijk in evenwicht – evenals in de anagrammen die zij in haar naam ontdekt. Behalve ‘groen huisdier’ zowel Sendi Ruighoer’ als ‘GOD IS ER. HIER. NU.’

Ik heb veel plezier aan het boek beleefd en soms geschaterd, maar omdat Gerrie een vriendin van mij is, lees ik zo’n boek onvermijdelijk anders. Privé-grapjes die je ontdekt voegen iets toe; anderzijds zal een neutrale lezer eerder verrast worden, doordat die nog niet weet wat een ingewikkeld, veelzijdig, sprankelend, leuk, lief mens Gerrie is.

Ik ben erg benieuwd naar de recensies.

.