Overwintert HFC Haarlem, dat is de bange vraag die de stad deze dagen bezighoudt. Bij Ajax of PSV betekent ‘overwinteren’ dat de club de eerste schifting in een Europees toernooi overleeft en nog een extra ronde meepikt. In het geval van Haarlem moeten we het woord echter letterlijk opvatten.
De kans bestaat dat de club er in januari niet meer is. Een faillissement dreigt; de schuldeisers, waaronder de belastingdienst, rammelen steeds ongeduldiger aan de stadionpoort. Binnen luttele weken moet een bedrag van drie ton worden opgehoest; de totale schuld bedraagt ruim een miljoen.
De afgelopen dagen liet de harde kern van supporters zich niet onbetuigd. Een van hen, Charles de Jong, reed op zijn rode brommobiel naar Deventer, naar de uitwedstrijd tegen Go Ahead, en zamelde €2100 in. Niet voldoende om de FC te redden, maar zijn tocht had onmiskenbaar symbolische waarde. Ze zijn er dus nog, mensen die echt van die club houden.
Er was nóg een opmerkelijk initiatief. De supportersvereniging kocht voor €2000 Staatsloten en hoopte op een klapper. De jackpot… Dat zou toch een stunt wezen, zoiets als met negen man terugkomen van een 0-4 achterstand tegen Telstar en dan in de laatste minuut van de blessuretijd de winnende treffer scoren uit een omhaal van de keeper, die met zijn ‘zwakke linkerbeen’ eerst de lat raakt, waarna de bal via de binnenkant van de paal over de lijn caramboleert. Wonderen gebeuren, toch? Toch? Alleen zijn ze zo verdomd schaars, dat is het nadeel van wonderen. Het gewonnen prijzengeld, las ik vanochtend, bedroeg een schamele €900.
Eén miljoen euro… het is veel, en het is weinig. Het is veel als je het à la Dagobert Duck met een kruiwagen vol muntjes van een geheime vindplaats naar een verborgen kluis moet rijden. Of als je het met liefdadigheidsacties moet vergaren. Zo leverde de voorstelling Rigter Live (in het Patronaat, met optredens van Ilse de Lange, Lee Towers en Acda en de Munnik) €45.000 op voor kinderkanker. Dat is veel, maar twintig van zulke concerten om de Roodbroeken uit het rood te krijgen, dat zal niet meevallen…
Of moeten we juist groter denken? De afgelopen dagen volgde ik het lokale nieuws met de schulden van Haarlem in mijn achterhoofd. Een kleine greep: de ‘fooi van Mooij’ gaat definitief aan Haarlem voorbij. Hoewel… fooi? Dat ging om pakweg 100 miljoen voor beter openbaar vervoer. Gereserveerd door de Provincie Noord-Holland (jullie weten wel, die onlangs 70 miljoen verkwanselde in de IceSave affaire). Bij diezelfde provincie willen ze nu hun kantoor aan het Houtplein vertimmeren. Geraamde kosten: 116 miljoen.
En wie riep daar ‘peanuts’ ? Dat was de heer Jan Poot van Chipshol, die sinds mensenheugenis zijn ‘grondoorlog’ voert met Schiphol. De onverzoenlijke projectontwikkelaar zint op een schadeclaim van zes (ja 6!) miljard (ja, -jard!).
Ook in de grote voetbalwereld is dat miljoen van HFC Haarlem natuurlijk een schijntje. Daarmee koop je op de transfermarkt een afgeknipte teennagel van Ronaldo, of een tweedehands meniscus van Van Nistelrooij.
Maar er is nog iets en ik raak nu een teer punt. Het gaat bij deze crisis om meer dan de pegels. Het gaat ook om bestaansrecht. De wezenlijke vraag is hoeveel mensen nog echt iets met HFC Haarlem hebben. Ik heb even gekeken, bij de fan-shop kun je voor een tientje een Haarlempetje kopen, of een roodblauwe wollen muts. Als iedere Haarlemmer morgen zo’n hoofddeksel zou aanschaffen, was de penningmeester uit de zorgen en had ie zelfs nog een half miljoen te makken.
Graag zou ik een democratisch experiment opzetten. Zondag strooit een vliegtuig 10.000 vrijkaartjes boven de stad uit voor de competitiewedstrijd tegen FC Dordrecht. En als het op 20 november dan niet bomvol zit aan de Jan Gijzenvaart, als niet alle 3500 plaatsen bezet zijn (ja, 3500, meer zijn het er echt niet!), dan moeten we de feiten onder ogen zien. Dan staat vast dat de meeste mensen geen boodschap hebben aan dat armzalige regionale voetbal, of dat ze liever op een comfortabel bankstel hun herinneringen aan betere voetbaltijden koesteren dan dat ze op een tribune staan kleumen.
Laten we in dat geval een mooie vitrine inrichten in het Historisch Museum, en daar af en toe een nostalgische filmavond organiseren. Opnames van de fraaiste doelpunten van Joop Böckling en Piet Keur, de beste luchtduels van Piet Huyg en de dolste grollen van Barry Hughes. Ik hoop niet dat hij ooit echt nodig is, maar voor het geval dat, heb ik vast een titel bedacht voor de tentoonstelling: Het Laatste Fluitsignaal.
Broodkast radio 105-column 11-11-2009
Mijn laatste Broodkast was het gisteren (althans, voor zo ver de voorzienbare toekomst). De column van Marius was weer genieten (want levend voorgelezen issie nog intenser en leuker!)…en daar kom ik perslot voor. In tegenstelling tot andere keren viel er niet veel méér te genieten, maar wel te ergeren: het ‘niet-te-vermijden-Ampzing-Genootschap’ (waar kun je hen en hun aanverwanten, muzikaal, nog ontlopen?)presteerde het voor de 250ste keer DIT JAAR het ‘niet te vermijden Haarlemse Jongens’ te zingen! “Koffie”, roepen de luisteraars dan, want dit lied kunnen ze wel dromen bij Broodkast. Hoewel, ik moet eerlijk zijn…met een nuance! “Wij zijn de Haarlemse Jongens” werd nu vervangen door “Was Cees maar een Haarlemse Jongen”. Dommelijk niet wetend dat Cees al 58 jaar een Haarlemse Jongen is hoewel hij daar vrijwillig afstand van gaat doen één maand voor zijn 59ste, maar dat terzijde. Is er nou niemand die durft te zeggen dat het Ampzing (gaaap) zo saai is?!?!
Gode zij dank kon Fons Stam met zijn “Kijk eens hoe geweldig ik ben” de avond muzikaal nog iets aardigs meegeven want ook Tes heeft het …niet. Voor mij maakt het het allemaal wel wat makkelijker; zo’n avond zul je niet snel missen. Voor de goede orde: het Ampzing heeft vele goede initiatieven maar wanneer komt er eens een muzikaal leider die dit vreselijke herhaaldelijke gezever eruit haalt?
Jammer dat ik Marius niet meer in persoon kan zien voordragen maar alleen lezen in het RaDa, reken maar dat ik dit Haarlemse Pareltje niet zal overslaan!
@Cees: Haarlemse Jongen kan ik juist de hele dag wel horen! Misschien ook omdat het het lievelingslied is van mijn moeder. Het werd geschreven voor het stadsfeest in 1946, toen het 700-jarig bestaan van Haarlem werd gevierd. Mijn ouders leerden elkaar tijdens dit feest kennen. Velen vierden ook de ontlading van de oorlogsjaren, vertelde mijn inmiddels overleden vader. Het is fantastisch dat Joost Mulder dit lied nieuw leven heeft ingeblazen, ook omdat zoveel oudere Haarlemmers hier dierbare herinneringen aan hebben.
Haha! Goed voor jou Gonda! Wel een mooi verhaal hoor, en ik kan mij voorstellen dat je daarom een binding met dit lied hebt. Ik dek eigenlijk meer dat Cees het muzikaal allemaal wat mager vind. Maar er is iets anders aan de hand denk ik. Ik denk persoonlijk dat de liedjes best koddig en leuk zijn, maar ik denk ook dat ze wat aan de lange kant zijn. Soms dek ik wel eens ja! en nu is het af het liedje, en dan gaat het gewoon nog door of weer opnieuw ofzo. De leukigheid van de liedjes zou m.i. gebaat zijn bij een kortere uitvoeringslengte.
@Suzanne, Cees: ik ben natuurlijk niet zo’n muzikaal wonder als jullie! De liedjes van Ampzing vind ik altijd gezellig en stoor mij niet aan de uitvoeringslengte. En natuurlijk, de vrolijkheid van Haarlemse Jongen heeft voor mij een extra lading. Toen Joost het lied voor mijn vader in het ziekenhuis zong, kwamen daar uit hoeken en gaten bejaarde patienten op af die het lied van hartelust meezongen! Het was weer even dat feestje van 1946.
@Gonda, Suzanne; een lied ten gehore brengen is als het dragen van een mooie jurk: die draag je ook niet 6x naar een receptie op het werk of naar de schouwburg. Als je dat wel doet doe je afbreuk (heb je gebrek aan respect voor…)aan de jurk én aan jezelf.
Behalve dan als je geen centen hebt om voor ieder concert een andere jurk aan te schaffen Cees. En dat zegt niets over hoe men speelt. Het zegt wel iets over de kwaliteit van het gecomponeerde. Jij vind het gewoon een stom liedje. En dat is prima. En helemaal niet erg. Ieder z’n ding.
@Suzanne, Cees: helemaal mee eens, ieder z’n ding.
@Gonda: wat een schitterend verhaal over Joost, zingend voor je vader & en uit alle krochten die oude mensen. Het bestaande verleden dat meestal onzichtbaar en onkenbaar is, blijkt te leven. Prachtig.
@Cees: beste man, wat zeur je nou? Je hebt een gerechtvaardigde opvatting over de performance van werk van het Ampzing. Maar waarom persevereer je nu zo -persevereren is doorzeuren terwijl je accurate feedback krijgt-. Je gelijkt wel Kees van Dijk over de schouwburg, twee jaar geleden, die ook zo nodig zijn standpunt moest doormekkeren! Geen aanbeveling toch? Negatieveling.
Ik ben trouwens nog steeds dezelfde als toen; ik mag graag onthouden en op bepaalde zaken terugkomen.
Vanavond viel me ook op hoe goed RaDa gelezen wordt en hoe accuraat mensen de bijdragen jarenlang in hun geheugen opslaan. RaDa lijkt wel een mijnheer, een krant.
Mijn vriendinnetje werd ooit commentaar gevraagd op straat over chloortreinen die dwars door Naarden-Bussum reden. Zelfs vijftien jaar later werd zij nog af en toe staande gehouden. Ik ken u. Ze was tien seconden in beeld geweest in het NOS Achtuur-journaal.
Waar waren trouwens Carel & Onwijsgeer? Neen, Suzanne was ook niet aanwezig. En Schulp blonk eveneens uit door afwezigheid.
Nuel vertolkte voor mij buiten tijdens het rooken [no typo] een heel mooi sonnet over Bomans, dat iedere habitué wel van hem zal kennen. Maar ik kende het niet. Mooi sonnet Nuel! Haarlem, koester uw talenten.
Kan Hubers nou écht niet hetzelfde honorarium ontvangen als eertijds Mohrmann? Ze pakt het godskriezus professioneel aan, die Syl. Pay for it, Bernt!
En Bernt: nu Welten zich gesuïcideerd heeft in de Stopera; specifieker bij Cohen persoonlijk (ik heb C. nog nooit eerder boos gezien, noch als hoogleraar in Maastricht, noch als staatssecretaris op Vreemdelingenzaken, noch als burgemeester; deed hij altijd rimpelloos, in tegenstelling tot Haars, Verdonk, Kosto, SCHMITZ. Alleen wonder oh wonder: Albayrak is beter!) is het moment toch echt gekomen: over twee jaar verhuist je uitmuntende korpsbeheerder naar Grote Broer.
@Suzanne; helaas mis je het punt. Ik vind het helemaal niet een stom liedje! Ooit genoot ook ik ervan, ergens op straat in de Roos…als trio Tulp, geloof ik! Alleen iedere keer dat ik Broodkast (én andere gelegenheden tussendoor)bezoek wordt het gezongen; dat is arremoede. Muzikale arremoede, weer heel wat anders dan een financiele armoe waardoor je je geen jurken kunt permiteren. Muziek placht geheel gratis in de hoofden van muzikanten op te komen of zij lenen het van anderen hetgeen weinig of niets kost, behalve enige inzet natuurlijk. Het zegt iets over de eenzijdige leiding en/of muzikale armoe bij het Ampzing en/of het gemak waarmee zij een uitzending benaderen. Dat is alles!
@Kees; Mensen die preteteren inhoud te hebben en anderen critiseren mag je de maat nemen, daar zijn we het over eens, denk ik. Maar mijn critiek moet wel gelezen worden zoals het er staat: het gaat hier over de herhaling = gelijk aan mijn doorzeuren.
@Cees. Voor alle duidelijkheid: ik ben volstrekt overtuigd van het hoge inhoudelijke gehalte van Cees, zeker in muzikale aangelegenheden. En dit is geen ironische opmerking!
Soms is het zo onhandig op het net dat je mensen alleen maar schriftelijk spreekt, waardoor losse opmerkingen te gemakkelijk leiden tot heftige misverstanden. Als je elkaar ook mondeling spreekt heb je zoveel meer informatie over de ander.
@de burgemeester: overigens bedoelde ik korpschef en niet korpsbeheerder.