Vormfout

Death Row: drie van deze drie zijn ten dode opgeschreven. Veroordeeld wegens een vormfout!

Ik pleit mijzelf vrij, laat ik dat vooropstellen. Met een auto maak je een proefritje, maar als je een theepot aanschaft, mag je toch aannemen dat ie waterdicht is, hittebestendig, EN dat je de thee feilloos via de tuit in een kopje kunt schenken?

Zo niet bij de pot links. Niet de goedkoopste (€ 35 bij de HEMA). Toen ik ‘m de eerste keer gebruikte, zocht ik de fout bij mijzelf. Nonchalance? Bij het tweede kopje morste ik weer. Ik probeerde steeds onwaarschijnlijker schenkhoeken en -houdingen, maar telkens moest ik naar de keuken voor het dweiltje. De thee bleef langs de tuit stromen. Anderen verging het niet beter.

We hadden zijn voorganger nog, die plompe pot rechts, waar het deksel steeds uitdondert als je hem leegschenkt, en geleidelijk raakte die weer in de gratie.

Een paar maanden geleden lieten we ons in een delicatessenzaak een luxe pakket aansmeren met o.a. dat kleine, elegante theepotje. Rank tuitje. Er past thee door, een agressieve, dunne straal die een kogelbaan beschrijft van minstens een halve meter. Ook deze hogedruktuit gaat zodra het dooit naar de glasbak.

Kleine ongemakken natuurlijk, zo klein dat ik nooit op hoge poten terugging naar de winkel. Naar de drie winkels. Maar vrijdag las ik  in de NRC een lang artikel over Dieter Rams, jarenlang toonaangevend vormgever bij Braun. Design voor, design na, design zus…  En die plompe theepot stond daar ondertussen maar te staan op tafel, buik vooruit, zo van ‘mij maak je niks’.  Dat was de druppel. Ze gaan eraan, alledrie.

.