Papierkoek

Is er, in deze tijd van nieuwe media, nog nieuwere media en veel te nieuwe media door opiniepeilers al eens onderzoek gedaan naar het effect van de anachronistische houten aanplakborden die zes weken vóór de verkiezingen verrijzen op opiniemakende plekken in de stad? En (door antropologen en psychologen) naar de diepgewortelde behoefte waarin die borden van oudsher voorzien, bij sommigen?

De vorst was koud twee dagen de grond uit of daar verrees (herrees?) de vertrouwde structuur bij het Bolwerk. Twee dagen bleef het bord blanco – aanplakkers van de diverse partijen hielden zich schuil in de bosschages en speelden een voor buitenstaanders volstrekt ondoorzichtig tactisch spel, in afwachting van de openingszet. Wie plakt het eerste plakkaat? En waar komt het? Links, rechts of in het centrum?

Toen ik vrijdag langskwam, hadden vijf partijen zich ineens geafficheerd (D66 met twee, kleine, posters).

Naarmate het bord voller raakt (er is nooit ruimte genoeg, dat hoort bij de folklore), nemen de ethische en strategische dilemma’s voor de vrijwilligers toe: wie plakt over wie? Plakt links over concurrerend links of juist over verwerpelijk rechts? Eerbiedig je de huidige coalitie? Hoe vaak kom je terug met plakselpot en ladder om te zorgen dat jouw partij bovenligt op de dikke papierkoek die daar groeit?

Inhoudelijk – dat is geen verrassing – komen we er bekaaid af. Stel je een Nederlandse emigrant voor die na dertig jaar Canada terugkeert in Haarlem en de politiek niet heeft gevolgd. Ga er maar aan staan:
JIJ SP.
Anders JA D66.
Zin in de toekomst (Groen Links)
Hart voor Haarlem, Hard op handhaving (CDA).
Samen maken we Haarlem (PvdA)

Bij het CDA twijfel ik ernstig aan de grammaticale juistheid (‘hard op…’?) en de PvdA vraagt er natuurlijk om. Dat wordt ‘Samen maken we HFC Haarlem kapot’.

.