Hoe vaak rijdt de gemiddelde bestuurder met piepende banden, als ik vragen mag? Het zijn van die dingen waar je geen weet van hebt als autoloos burger, en soms moet je ergens weet van hebben om weer andere dingen in perspectief te plaatsen.
Hier in de regio riskeren ouders namelijk hun leven en dat van hun gezin om een plek op het atheneum van hun tweede voorkeur veilig te stellen voor datzelfde 12-jarige meisje wier foto in zorgeloze tijden op het dashboard werd geplakt – haar toekomstverwachtingen intact, haar droom nog niet verbrijzeld. Dat zit zo.
Na de lotingsdrama’s van 2008 was de procedure dichtgetimmerd. Er ligt nu een convenant, de verloven van alle bona fide Haarlemse notarissen waren op 22 maart ingetrokken en desondanks… desondanks had ik een déjà lu toen ik gisteren Grote Broer het HD opensloeg.
‘Ze wisten het vooraf. De zoon van Erik (niet zijn echte naam) kon worden uitgeloot op het ECL. Toen dat ook echt gebeurde was er verdriet.’
(Er was verdriet… Mooi vind ik dat. Niet voor Erik (niet zijn echte naam), maar stilistisch. Dat zijn nou de zinnen waar je het HD voor koopt! Ze hadden geen verdriet. Er was verdriet: eerst nog niet en toen sijpelde het door het plafond, de ramen besloegen ervan, het trok in de gesloten gordijnen, er zaten verdrietplekken in het tapijt.
Het HD vervolgt: ‘Zeker toen bleek dat een vriendje wel naar het Kennemer kon, en Eriks zoon niet. Hij was te laat. De ouders van zijn vriendje waren met piepende banden naar het Kennemer gereden. Voor de zoon van Erik was het ‘de ergste dag’ van zijn leven.’
De krant vermeldt nog een ‘saillant’ detail dat een ‘cruciaal’ verschil maakt. Wat wil het geval / noodlot? Het matineuze Stedelijk Gymnasium belde de uitgelote leerlingen ‘s ochtends om 10 uur, het ECL ‘s middags om twee uur. Dus terwijl één groep ouders al in auto’s vol verdriet met piepende banden naar het Kennemer Lyceum gaste, verkeerde de rest nog in de gelukzalige veronderstelling dat hun kind naar de brugklas van zijn dromen ging, om luttele uren later dubbel getroffen te worden.
De ergste dag van iemands leven, dat gun je niemand, toch? En zo besloot de RaDa-reda gisteren (donderdag) om niet de spot te drijven met het wel erg dik opgediende lotingsleed van Erik Nietze-Nechtenaam.
Vandaag (vrijdag) rees bij mij het vermoeden dat Erik Nietze-Nechtenaam een pseudoniem is van Bram Endedijk, journalist van het HD. Deze schrijft namelijk nog een artikel over dit onderwerp: ‘Loten is gewoon loodzwaar’. Over kleine drama’s achter koele cijfers, over de moeder van Maud, die naar het Sancta moet ipv het ECL: “Op een gegeven moment zit je zelf gewoon mee te huilen. Je ziet alles in elkaar storten. Je ziet in één keer de droom van je dochter uiteenspatten.”
Aan de verzekering van Paul Platt, de gemeentelijke lotingcoördinator, dat waarschijnlijk niemand twee keer wordt uitgeloot, voegt Bram Endedijk toe: ‘Dat is een opluchting voor veel ouders. Zij zagen hun kind door een hel gaan bij de eerste loting. Als er bij het kiezen van een andere school ook nog geloot moet worden gaan er kinderen kapot, zeggen veel ouders.’
Eerst de ergste dag van je leven beleven en dan vlak daarna ook nog eens kapot gaan, dat gun je niemand, toch? En dan die ouders, de resultaten van twaalf jaar intensieve ‘parenting’ tenietgedaan…
Er is verdriet hier in Haarlem en dat is altijd verdrietig.
Toch moest ik ook even terugdenken aan de dag dat ik met mijn vader naar het Triniteitslyceum fietste voor het toelatingsexamen. Ik moest een opstel schrijven en sommen maken, samen met 200 anderen. Een paar weken later zaten we in de aula en kregen we de uitslag. Zo eenvoudig was het, en ik geloof dat destijds niemand op het idee kwam tranen te vergieten. Hysterie was toen nog niet zo gewoon als nu, zou dat het zijn?
.
Dat is het zeker. En ook de hysterie omtrent die Cito-toets. Vroeger vonden we die toets leuk want dan hoefde je een paar dagen niets te doen aan huiswerk thuis. Lekker chill. Ik zie nu mijn vioolleerlingen kapot gaan aan die toets. Kotsen in de ochtend, niet kunnen slapen, nachtmerries, faalangst etc…Rare ontwikkeling voor kinderen die nog zo klein en puur zijn.
Darwin valt op zo’n korte termijn uit te sluiten dus er rest maar een mogelijke oorzaak voor deze ‘rare ontwikkeling’, i.c. de hysterie waaraan kinderen en ouders ten prooi vallen bij een loting of bij examens. Die oorzaak ligt bij de opvoeders; die creëren de opgefokte sfeer van ‘meten is weten’. De ouders eisen dat het lot met al zijn grilligheden – iets waar de mensheid ooit zo mee was vertrouwd – geheel wordt buiten gesloten. Zekerheid wordt geëist want hun kinderen dienen vandaag in een idyllische, beschermende cocon op te groeien, ver van alle gevaren, ver van het toeval: jenseits von Gut und Bxc3xb6se. Geconfronteerd met oncontroleerbare gebeurtenissen die inbreken in de beschermende cocon, breekt de hel los en wordt veelal met de beschuldigende vinger naar de overheid gewezen. Amor fati!
Ik ben vooral gebiologeerd door je onwetendheid omtrent piepende banden. Of fake je dat je niet weet dat dat een kwestie is van regelmatig oppompen?
@Suzanne: zo wilde ik ook beginnen, dus vooruit.
Dat is het zeker, wat een kouwe drukte. Een leuk toelatingsexamen zou wonderen doen. Ben jij wel leuk genoeg voor ons ECL. Dus niet: “Passen wij als ontwikkelingsgadget in jouw consumptiepatroon?” maar: “Worden wij hebberig van jou, omdat je,voorbeeldje, zo mooi hebt leren vioolspelen van Suzanne, weet wanneer je oma jarig is en spinazie kunt kopen zonder met andijvie terug te komen.
@onwijsgeer:
Ik zou Darwin op korte termijn niet uitsluiten. Gisteren kocht ik een tong, en die kostte precies vijf euro. Hij woog 278 gram. Dus die heeft zich, de schaarste aan wisselgeld kennend, meteen gemeld aan het visnet toen hij wist dat hij vijf euro waard was. Binnen tien jaar na de invoering van de euro. Nou jij weer…
@schulp; Prezzzzzies! Na die Cito was het gewoon feest vroeger. Klaar met het jaar. Zenuwen voor de middelbare school;Ga ik een vriendje/vriendinnetje krijgen?; ga ik mn eerste zoen krijgen?; Na de vakantie naar V&D schoolkampus nieuwe schriftjes en mooie pennen en kaftpapier voor de nieuwe boeken kopen; Samen met vriendinnetjes eikelen op de roltrap; help ik word groot!!! En dan lekker met je ouders en broertjes en/of zusjes op vakantie naar Spanje, 4 weken, met de auto….Nu zitten ze aan de Beta-blokkers en durven ze wereld niet meer aan….
@schulp: Ja da’s een mooie; hoe weet zo’n beest dat! Het lijkt alsof mensen ontvangers hebben die precies zijn afgestemd om allerlei soorten ‘toevalligheden’ te kunnen ontdekken. Het heeft iets van: natuurlijk is ieder gemeten gewicht in zekere zin toevallig (een vis met een gwicht van precies 435,2 gram ook), dus weet je wat?; om die dreigende inflatie een halt toe te roepen en te voorkomen dat niets ons meer opvalt, zullen we ons beperken tot de getallen die op een of meer nullen eindigen. Als we dan een ‘hit’ hebben, valt het op en zegt de conventie dat we ‘da’s nou toevallig!’ moeten zeggen. Het valt op, omdat we de rest niet meer (kunnen) waarnemen. Dat vind ik opvallend.