We kennen allemaal de pluralis majestatis (‘we’re not amused’) en de pluralis modestiae (bescheidenheid van auteur of autoriteit: ‘wij zien hier een typisch rococo-ornament…’).
Er is ook het neerbuigende ‘we’ tegenover hulpelozen. ‘We gaan nu eerst even een plasje doen, meneer Van Vliet’, zegt de verpleegster, waarbij ‘we’ (tenzij het een perverse verpleegster is) gelijkstaat aan ‘u’.
Graag zou ik hier een eigen wij-categorie toevoegen, de pluralis populi, die in de media aan een onstuitbare opmars bezig is. Neem de Metro dinsdag, toen de eerste vliegtuigen opstegen van Schiphol. ‘WE GAAN WEER DE LUCHT IN!’
De pluralis populi is weinig exclusief; je wordt als lezer tegen wil en dank ingelijfd bij een collectief van een paar miljoen zielen, met één gedachte, één gemeenschappelijke eigenschap of liever nog, één emotie.
WE HEBBEN LENTEKRIEBELS, WE ZIJN TE DIK, WE ZIJN DE FILES / STAKING / RELSCHOPPERS ZAT!, WE LOVE LINDA / MAXIMA / CARICE, ANDRÉ / ORANJE.
De eerste persoon massameervoud! Vergroot de oplage, stuwt de kijkcijfers op. Voedt de rage, juint de mensen op, wakkert hysterie aan, overstemt het minderheidsstandpunt. Wij van de voltallige eenpersoons hoofdredactie van het RaDa doen daar niet aan mee!
P.S. Over wij-gevoel gesproken: vanmiddag, tijdens de traditionele bollenwandeling, passeerden wij passeerde ik in Teylingen het lokale hoofdkwartier van Trots op Nederland.
.
Wij zijn het helemaal met jullie eens.
Mart Smeets heeft daar ook een handje van, om stellingen te poneren als: wij vinden dat/atleten mogen van ons/wij zijn een klein landje maar etc.
He ja laten we het over Mart hebben. Mart is sinds 2 jaar op de gevoeige tour gegaan. En daar zit ik zelf niet echt op te wachten. Hoe voelde je je? En dan kom je thuis en dan? Val je dan in een gat? Kan je er met je vrouw over praten? Toon je je gevoelens wel genoeg?
Tijd voor pensioen voor Mart.
Ik kwam Mart net tegen en vroeg aan hem of hij van plan was om met pensioen te gaan. Geen haar op hun hoofd die daar aan dacht…
Herinner me nog de horreur die ik ervoer toen ik in 1954 m’n eerste pluralis populi hoorde. Ik was zeven jaar en in een radioprogramma werd ‘We gaan naar Rome’ gedraaid. Een lied ter gelegenheid van het WK Voetbal in 1934. Was er door dat ‘we’ echt van overtuigd dat de hele Nederlandse bevolking naar Rome had gemoeten als Zwitserland Nederland in de eerste ronde niet had uitgeschakeld. Een massadeportatie van miljoenen mensen in goederentreinen, zo zag ik het voor me.
Weg met dat sentimentele gedoe. Gewoon sportverslaggeven. Krijgen we straks die Tour de France weer met die avondshow waar weer gevoelig geneuzel uit Mart komt. Bah! Hahaha!