Ik wandel langs een stille laan in Driehuis. Twee meisjes van een jaar of vijftien fietsen mij langzaam tegemoet en werken serieus aan hun gesprek.
Vlak voor ze mij passeren, zegt er een, met een ernst waarin een oud, diepgevoeld leed doorklinkt: “Weet je, ik kan daar de humor gewoon niet van inzien…”
Ik schiet spontaan in de lach.
Het gesprek stokt. Pas na twintig meter komt de wraak. Een van de twee draait zich om in het zadel en krijst zo schel ze kan: “LEKKER DING!!!!!”
.
Moet ik nu “Ja ja de jeugd van tegenwoordig zeggen” ? Wel leuk, ultiem gevoel van humor als je ziet wat er niet leuk is.
haha heerlijk!
Ik snap ‘m niet.
Kijk ‘geen eis’:
d’r zit een zogenaamd zelf-referentieel luchtje aan Marius’ z’n opmerking:
1) Hij schiet in de lach over een opmerking van twee passerende meiden.
2) Die opmerking gaat over het niet in lach kunnen schieten over iets (c.q. de humor niet kunnen inzien van bijvoorbeeld een opmerking van een leraar (Engels of zo));
3) Dat ‘iets’ van 2) had trouwens ook het in de lach schieten van Marius zelf kunnen zijn geweest, waardoor de meiden hun opmerking over het niet in de lach kunnen schieten over een opmerking hadden kunnen herhalen. Deze keer zou het aanvankelijke object van het niet in de lach kunnnen schieten der meiden, d.w.z. de opmerking, door het in de lach schieten van Marius zelf zijn vervangen.
Ik vermoed dat het nu wel duidelijker is, toch? eis?
En dat Marius een lekker ding is, is alom bekend in den lande.
Kijk ‘Onwijsneus’,
1) Het was niet serieus bedoeld.
2) Na jouw uitleg begrijp ik het met terugwerkende kracht alsnog niet meer.
3) Punt 2 is ook niet serieus bedoeld.
Maar Marius een lekker ding? Daar snap ik dus SERIEUS helemaal niets van.
Geintje hoor Marius, dat was niet serieus bedoeld. 😉