Bij de parkeerplaats van Duin en Kruidberg klinkt het gekras van een gekwelde raaf, tienvoudig versterkt.
Ah… De zilverkleurige auto die zo kordaat optrok, staat alweer stil – ongewenst intiem met een 60 cm hoge boomstomp met scherpe zaagrand. Het blik is duidelijk geen partij geweest voor het hout.
De bestuurster komt uit het andere portier naar buiten en loopt om. “U heeft een stronk over het hoofd gezien”, bereid ik haar voor en de huisdichteres vult mij aan. “Schrik maar niet te erg.”
Ze kijkt naar de lelijk verfrommelde deur, knikt grimmig, neemt zonder een woord weer plaats achter het stuur en rijdt weg, daarbij de zwaar gewonde flank van de auto tonend aan twee jonge stellen en hun grutjes van kinderen die ons sloom over het wandelpad tegemoet komen.
De volwassenen zien de toegetakelde deur, taxeren de situatie en beginnen dan, alle vier, te kraaien van plezier. De kinderen staan er niet begrijpend bij. Een kapotte deur? Het is of papa en mama nog nooit zo iets grappigs hebben meegemaakt.
Zou dat echt zo kunnen zijn, vraag ik me ongerust af, op weg naar het strand.
.