Iets moois toevoegen aan de wereld… als het even kan, moet je het natuurlijk niet laten! Gerrie Hondius bijvoorbeeld mag het graag doen, zo ook nu weer in de Nieuwstraat, waar patatbakkerij de Vlaamsche Reus is gevestigd.
Een zaak die zich onderscheidde door zijn voortreffelijke friet én door het compromisloze interieur. Witte muren, nul tierelantijntjes, geen huisstijl. Helemaal geen stijl eigenlijk. Er lagen balen ongeschilde aardappels, er stonden bakken geschilde aardappels en er dansten gele frietjes in het vet. De boodschap aan de klant was duidelijk: hier bakt men friet en bakt men friet. En wie goed friet bakt, voegt iets moois toe aan de wereld en heeft daar zijn handen aan vol.
Toen kwam Gerrie langs. Eerst om friet te eten, later om haar waardering uit te drukken met de Ga Zo Door-prijs van het Comité Haarlem Commotie en nog weer later op verzoek van de friturist, want er was een verbouwing aanstaande en zij kon toch aardig…
Of ze dat kan!
Vergeet alle miraculeuze make-overs die je op TV ziet. Deze slaat alles. Ga zelf kijken (naast de Slegte), want het is niet alleen het ene tegeltableau dat je hierboven ziet, maar op alle wanden staan grappige grote Hondiussen en guitige kleine Hondiusjes.
De feestelijke opening was vrijdag. Er was (wel heel veel lekkers maar, kleine teleurstelling) geen friet.
Ontroering was er wel veel – bij een kort, warm toespraakje van de eigenaar. Zelfs bij mij, terwijl ik die mensen helemaal niet ken. Tegenslagen, steun, ziekte, doorzettingsvermogen, liefde, inzinkingen, saamhorigheid… het kwam allemaal langs. Ze hadden veel moeten overwinnen samen, iets waar je nooit bij stilstaat als je daar je puntzak leeg eet… Hij vertelde het allemaal.
En weer was er iets moois toegevoegd aan de wereld.
.
Heel subtiel, de maker van al dat fraais nog net rechtsonder op de foto. Ik ga een keer de proef op de som nemen.
Ja ja , da’s allemaal heel mooi natuurlijk maar wij kwamen, 7 in getal, voor de friet. Over tegenslagen gesproken…
@z: Kom op, z, je hebt nu ZES dagen gehad om het te verwerken… Bert, de eigenaar, heeft het me trouwens uitgelegd in een vriendelijk mailtje: als een familiebedrijf een feestje viert, willen ze allemaal vrij hebben en niet een dienstje draaien. (Hoewel ik me nu ineens wel realiseer dat jij geen bitterballen blieft – dat verandert de zaak enigszins)